ନିଜ ପ୍ରତିନିଧିଙ୍କଠାରୁ

୧.

ବହ୍ନି

୨.

ପ୍ରତାପଗଡ଼ରେ ଦି’ଦିନ

୩.

ନିଜ ପ୍ରତିନିଧିଙ୍କଠାରୁ

୪.

ନାଲିପାନ ରାଣୀ କଳାପାନ ଟିକା

[ପୂର୍ବର ସେଇ ଦୃଶ୍ୟ । ସମୟ-ସକାଳ । ବୈଠକଖାନାରେ ବସିଚନ୍ତି ବିଶିଷ୍ଟ ବ୍ୟବସାୟୀ ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ । ଟିକିଏ ଦୂରରେ ଠିଆହୋଇ ଖବରକାଗଜ ପଢ଼ୁଚି ଅଜୟର ଜନୈକ ସାମ୍ବାଦିକ ବନ୍ଧୁ ସରୋଜ]

ସରୋଜ

-

(ଖବରକାଗଜଟି ମୋଡ଼ି ଟି’ପୟ ଉପରେ ରଖିଦେଇ ବିରକ୍ତ ଭାବରେ ରବିଶ୍-! ଖାଲି ଚିପ୍‌ ପପୁଲାରିଟି, ଲୋକଙ୍କୁ ଭଣ୍ଡେଇବାର ମତଲବ୍, ବୁଝିଲେ-?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ଚା ଶେଷକରି, କପ୍‌ଟି ରଖି) ଆଜ୍ଞା, ନା, କିଛି ବୁଝିପାରିଲି ନାହିଁ ।

ସରୋଜ

-

(ସାମାନ୍ୟ ଅଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ) କିଛି ବୁଝିପାରିଲେ ନାହିଁ ? ଏଇ ଯେ ମୁଁ ଏତେବେଳ ଯାଏଁ ପଢ଼ୁଥିଲି, ଆପଣ କିଛି (ତା’ପରେ କ’ଣ ଭାବି ସ୍ଵସ୍ତିର ନିଶ୍ୱାସ ନେଇ) ଯା’ହେଉ, ଗୋଟାଏ ରକମ ଭଲହେଇଚି । ସବୁକଥା ପୁଣି ବୁଝିବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକଲେ ମୁସ୍କିଲ୍ ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ଟିକିଏ ଅପ୍ରତିଭ ହୋଇ, ମୃଦୁ ପ୍ରତିବାଦ କରି) ଆପଣ କୋଉ କଥା କହୁଛନ୍ତି-? ଖବରକାଗଜରୁ ଯାହା ପଢ଼ିଲେ, ସବୁତ ଶୁଣିଲି । ହେଲେ ସେଥିରେ ବୁଝାବୁଝି କରିବାର ସେମିତି କିଛି-

ସରୋଜ

-

(ଉତ୍ତେଜନା ଅନୁଭବ କରି) କିଛି ନାହିଁ ? ସେଥିରେ ବୁଝିବାପାଇଁ କିଛି ନାହିଁ ? (କ’ଣ କହିବାକୁ ଯାଉଥିଲା, ପୁଣି ଅଟକିଯାଇ ସ୍ଵାଭାବିକ ସ୍ୱରରେ) ଛାଡ଼ନ୍ତୁ, କିଛି ନାହିଁ ଯଦି ରକ୍ଷା ହେଇଯାଇଚି । ହଁ, ଏଥର ଆପଣଙ୍କ ବିଜିନେସ୍‌ ହାଲ୍‌ଚାଲ କହନ୍ତୁ । କେମିତ ସବୁ ଚାଲିଚି ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ପରାଜୟ ସ୍ୱୀକାର ନ କରି) ନା, ନା, ସରୋଜବାବୁ, ଆପଣ କ’ଣ ଗୋଟାଏ କହିବେ କହିବେ ବୋଲି ହୋଇ ଅଟକି ଯାଉଚନ୍ତି । କଥାଟା ଖୋଲି ନ କହିଲେ ମନଟା ଭାରି ଗୁଡ଼େଇ ତୁଡ଼େଇ ହେବ । ମୋତେ କ’ଣ ଗୋଟାଏ ବୁଝାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲେ ?

ସରୋଜ

-

(ହସି) ଖାଲି କ’ଣ ଆପଣଙ୍କୁ ? ସମସ୍ତଙ୍କୁ, ସାରା ଦୁନିଆଟାକୁ । କ’ଣ ବୁଝିଲେ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ଏଥର ବୋକାଙ୍କ ପରି ସରୋଜଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ) ଆଜ୍ଞା, ନା । ମହା ମୁସ୍କିଲ୍‌ କଥା ! ଆଜି କାହିଁକି ଆପଣଙ୍କର କୌଣସି କଥା ମୁଁ ବୁଝିପାରୁନାହିଁ ?

ସରୋଜ

-

(ଏଥର ଜୋର୍‍ରେ ହସିଉଠି) ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ, ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ, ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ ! (ପକେଟରୁ ସିଗାରେଟ୍‌ ବାହାରକରି) ଚଳେ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ନମ୍ରଭାବରେ ହସି) ଆପଣ ତ ଜାଣନ୍ତି ଆଜ୍ଞା, ସେସବୁ । ମୋର ଚଳେନା ।

ସରୋଜ

-

ମୋର କିନ୍ତୁ ଚଳେ । କ’ଣ କରିବି, ନ ହେଲେ ନ ଚଳେ । ଗୋଟାଏ ଅନିଚ୍ଛାକୃତ ଅଭ୍ୟାସ । କ’ଣ, ବୁଝିଲେ ତ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ଏଥର ଠିକ୍‌ ବୁଝିଚି ଆଜ୍ଞା, ଅଭ୍ୟାସ ।

ସରୋଜ

-

କହିପାରନ୍ତି, ବଦଭ୍ୟାସ ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ବଦଭ୍ୟାସ !

ସରୋଜ

-

ଗୋଟାଏ ଅନିଚ୍ଛାକୃତ ବଦଭ୍ୟାସ ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ଗୋଟାଏ-(ଅଟକିଯାଇ) ଗୋଟାଏ କ’ଣ କହିଲେ ?

ସରୋଜ

-

(ଆହୁରି ସ୍ପଷ୍ଟଭାବରେ) ଅନିଚ୍ଛାକୃତ ବଦଭ୍ୟାସ ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ନମ୍ରଭାବରେ) ବଦଭ୍ୟାସଟା ତ ବୁଝିଲି, ତେବେ ଏଇ ଅନିଚ୍ଛାକୃତଟା.......

ସରୋଜ

-

(ପୁଣି ହସିଉଠି) ବୁଝିପାରିଲେ ନାହିଁ, ନା ? (ଉପେନ୍ଦ୍ର ନୀରବରେ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇଲା) ଛାଡ଼ନ୍ତୁ, ଛାଡ଼ନ୍ତୁ, ଲେଟ୍‌ଅସ୍‌ ଫର୍‌ ଗେଟ୍‌ଅଲ୍‌ ଏବାଉଟ୍‌ ଇଟ୍‌ । (ପକେଟରୁ ସିଗାରେଟ ବାହାର କରି ଲଗାଇଲେ)

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ) ନା, ନା, ଆପଣ ସବୁକଥାରେ । ମୋତେ ଏମିତି ଇଏ କରିବାଟା......

ସରୋଜ

-

ଉପେନ୍ଦ୍ର ବାବୁ, ଗୋଟାଏ ଖବରକାଗଜର ସାମାନ୍ୟ ରିପୋଟର ମୁଁ । ଆଉ ଆପଣ ବିରାଟ ନ୍ୟାସନାଲ ଏଜେଣ୍ଟସ୍‌ର ମ୍ୟାନେଜିଂ ଡାଇରେକ୍ଟର । ମୋର ସବୁକଥା ବୁଝିଲେ କେତେ, ନ ବୁଝିଲେ କେତେ, ଆପଣଙ୍କର କିଛି ଯାଏଆସେ ନା । ଆମ୍ ଆଇ ରାଇଟ୍?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ବ୍ୟଥିତ ଭାବରେ) ନା, ଏକଦମ ରଙ୍ଗ୍ । ମୁଁ ବିଜିନେସ୍‌ମ୍ୟାନ୍‌ ବୋଲି ଯେ ଖବରକାଗଜ ରିପୋର୍ଟରଙ୍କ କଥା ବୁଝିପାରିବି ନାହିଁ, ଏକଥା କିଏ ଆପଣଙ୍କୁ କହିଲା ?

ସରୋଜ

-

ବୋଧହୁଏ କେହି କହିନାହାନ୍ତି । ମୋର ନିଜର ଧାରଣା ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ସେ ଧାରଣାଟାକୁ କ’ଣ ନିହାତି ନରଖିଲେ ନ ଚଳେ ?

ସରୋଜ

-

(ଟିକିଏ ଚିନ୍ତାକରି) ଚଳିବ, ସେତିକିରେ ଆପଣ ଯଦି ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୁଅନ୍ତି ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ତା’ଛଡ଼ା । ମୋର ଆଉ ଅଧିକା ଦରକାର କ’ଣ ? ଏଇ ଆପଣମାନଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ମିଳାମିଶାକରି କେତେବେଳେ କେମିତି ସୁଖଦୁଃଖ ଟିକିଏ ହେଲି, ଆହା , ଆପଣ ଠିଆହୋଇ ରହିଲେ ଯେ, ବସନ୍ତୁ ନା !

ସରୋଜ

-

(ହାଲୁକା ସ୍ଵରରେ) ଆଉ ବସିବି ନାହିଁ ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ବିସ୍ମିତ ହୋଇ) ବସିବେ ନାହିଁ । ତେବେ କ’ଣ ଚାଲିଯିବେ ?

ସରୋଜ

-

କେମିତି ଚାଲିଯିବି ? ରାସକେଲ୍‍ଟା ସାଙ୍ଗରେ ଦେଖା ନହେଲେ ........

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ବୁଝିନପାରି) ରାସ୍କେଲ୍ ?

ସରୋଜ

-

ମୁଁ’ବି ରାସ୍କେଲ୍, ତିନିଶହ ଟଙ୍କା ଦରମା, ସେଥିରୁ ଦେଢ଼ଶହ ଯାଏଁ ଡ୍ରିଙ୍କ୍‌ରେ ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ଇତସ୍ତତଃ ହୋଇ) ନା, ନା, ମାନେ, ତା’ବୋଲି....

ସରୋଜ

-

ଅଜୟଟା’ବି ଗୋଟାଏ ରାସ୍କେଲ୍ । ଖାଲି ଦୁର୍ନୀତି ଦୁର୍ନୀତି ହୋଇ ହୋଇ ଲୋକଟାର ମୁଣ୍ଡ ଖରାପ ହୋଇଗଲାଣି । ଏଇତ ଏତେ ବେଳଯାଏ ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ ପଢ଼ି ଆପଣଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଥିଲି; ଅଥଚ ଆପଣ କିଛି ବୁଝିପାରିଲେ ନାହିଁ । ନିଜ ପ୍ରତିନିଧିଙ୍କଠାରୁ ଯେତିକ ସମ୍ବାଦ, ସବୁଥିରେ ଦୁର୍ନୀତି । କିଏ କାଶିଲା, ଦୁର୍ନୀତି; କିଏ ଛିଙ୍କିଲା ଦୁର୍ନୀତି, କିଏ ଯଦି ଚୁପ୍‍ହୋଇ ବସିଲା, ସିଏବି ଦୁର୍ନୀତି ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ସେଇଟା । ବୋଧହୁଏ ଆପଣଙ୍କର ନିଜର ଧାରଣା ।

ସରୋଜ

-

(ବସିପଡ଼ି) ଆପଙ୍କର ଧାରଣାଟା କ’ଣ, ଶୁଣେ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ମୋତେ ଆଜ୍ଞା କାହିଁକି ସେ ଦୁର୍ନୀତି ଫୁର୍ନୀତି ଭିତରକୁ ଟାଣୁଚନ୍ତି ? ମୁଁ ଗୋଟାଏ ସାମାନ୍ୟ ବିଜିନେସ୍‌ମ୍ୟାନ୍‌, କ’ଣ ନାହିଁ କ’ଣ ପାଟିରୁ ବାହାରିପଡ଼ିବ–

ସରୋଜ

-

କହନ୍ତୁ ନା, ଆଇ ଆମ୍‌ ଇନ୍‌ ମୁଡ଼୍ । କୋଉଠି ରହିଚି ଦୁର୍ନୀତି ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ସବୁଠି, ସବୁ କ୍ଷେତ୍ରରେ ।

ସରୋଜ

-

ଯଥା ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ଯଥା-(କହିବାକୁ ଯାଉଥିଲେ, ଅଟକିଯାଇ) ଆପଣଙ୍କ କାଗଜରେ ଛପେଇଦେବେ ନାହିଁ ତ ? ଏକେ ତ ଇନ୍‌କମ ଟାକ୍‌ସବାଲାଙ୍କ ଦାଉରେ ମୋ ବିଜିନେସ୍‌ ମୂଳପୋଛ ହୋଇଯିବା ଉପରେ । ତା’ଉପରେ ଫେର୍‌ ଯଦି…

ସରୋଜ

-

(ହସିଉଠି) ଠିକ୍ ଅଛି, କହନ୍ତୁ, ରେକର୍ଡ଼ିଙ୍ଗର ବାଟ ବନ୍ଦ କରିଦେଇଛି । ଖାଲି ଶୁଣିବି ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ଏତେ ବଡ଼ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ପଡ଼ିଲା, ହେଲେ ଗଭର୍ଣ୍ଣମେଣ୍ଟ କିଛି କରିପାରୁ ନାହିଁ କାହିଁକି, କହିପାରିବେ ?

ସରୋଜ

-

ସେସବୁ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଫୁର୍ଭିକ୍ଷ କଥା ଉଠାନ୍ତୁ ନାହିଁ, ସେସବୁ ହେଲା ରାଜନୀତି ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ଉତ୍ତେଜିତ ହୋଇଉଠି)ରାଜନୀତି ? କୋଉଟା ରାଜନୀତି ହଜାର ହଜାର ଏକର ଧାନଜମି ବର୍ଷା ଅଭାବରୁ ଶୁଖି ଟାମ୍ଫରା ହୋଇଗଲା, ମୁଠାଏ ଖାଇବାକୁ ନ ପାଇ ଲୋକେ ପୋକମାଛି ଭଳି ମରିଗଲେ- ଆପଣ ୟାକୁ କହୁଚନ୍ତି ରାଜନୀତି ?

ସରୋଜ

-

ଇଣ୍ଟରେଷ୍ଟିଙ୍ଗ୍ !

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ରାଜନୀତି ନୁହେଁ, କହନ୍ତୁ ଦୁର୍ନୀତି, ସରକାରୀ କଳର ଭେଷ୍ଟେଡ୍ ଇଣ୍ଟରେଷ୍ଟ । କାହିଁକି ଏତେ ଲୋକ ଖାଇବାକୁ ନ ପାଇ ମରୁଛନ୍ତି, ଆପଣ ପଚାରନ୍ତୁ, ଜବାବ ପାଇବେ, ବର୍ଷା ଅଭାବରୁ ଫସଲ ହେଲା ନାହିଁ, ଆମେ କ’ଣ, କରିବୁ ? ପ୍ରକୃତିକ ଦୁର୍ଯୋଗ, ନ୍ୟାଚରାଲ କାଲମିଟି, ତା’ଉପରେ କାହାର ହାତ ଅଛି ? ମୁଁ ପଚାରୁଚି, ଗୋଟଏ ସ୍ଵାଧୀନ ସଭ୍ୟ ଦେଶର ଲୋକପ୍ରିୟ ସରକାର ଏଇଭଳି ଯୁକ୍ତି କଲେ ତାକୁ ଲୋକେ କେତେଦିନ ବରଦାସ୍ତ କରିବେ ?

ସରୋଜ

-

(ବିହ୍ଵଳ ହୋଇ) ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ, ରିଏଲି !

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ଲୋକଙ୍କୁ ବଞ୍ଚେଇବାକୁ ଗଲେ ପଇସା ଦରକାର । ପଇସା ଆସିବ କେଉଁଠୁ ? ଶାସନ କଳରେ ଖର୍ଚ୍ଚ-କାଟ । ଖର୍ଚ୍ଚ-କାଟ କରିବେ କିଏ ? ଯେଉଁମାନେ ଶାସନରେ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନ ନିଜେ । ଆପଣ ସେ କଥା କେବେ ବିଶ୍ଵାସ କରୁଛନ୍ତି ?

ସରୋଜ

-

(ସାମାନ୍ୟ ନାଟକୀୟତାରେ) ଠିକ୍ ଏଇଭଳି ବକ୍ତୃତା ସେଦିନ ଆସେମ୍ବ୍ଳିରେ’ବି ଶୁଣିଲି ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ଉତ୍ସାହିତ ବୋଧକରି) ଶୁଣିଲେ ତ ?

ସରୋଜ

-

ହଁ, ଶୁଣିଲି, ହେଲେ କିଛି ବୁଝିପାରିଲି ନାହିଁ । ପନ୍ଦରବର୍ଷ ହେଲା ତ ଆସେମ୍ବ୍ଳିରେ ସେଇଭଳି ବକ୍ତୃତା ଶୁଣିଆସୁଚି, ଇକନମି, ଖର୍ଚ୍ଚ-କାଟ, ବଡ଼ ବଡ଼ ଆଦର୍ଶ ଯୋଜନା, ଆହୁରି କେତେ କ’ଣ ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ଆହୁରି ଉତ୍ସାହିତ ବୋଧକରି) ତେବେ ମୁଁ ଯାହା କହିଲି, ଠିକ୍‌ କହିଲି ନା ନାହିଁ ?

ସରୋଜ

-

ହଁ, ବକ୍ତୃତାଟା ଠିକ୍ ଅଛି । କାମ ? ଅସଲ କାମ କରିବ କିଏ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ଉପେନ୍ଦ୍ର କିଏ, ମାନେ ? ଯେଉଁମାନେ ସରକାରୀ କଳରେ ରହିବେ, ଏଇସବୁ ବଡ଼ ବଡ଼ ଅଫିସ୍‍ର, ହଜାର ହଜାର କିରାଣୀ, ଅଉ.....

ସରୋଜ

-

(ବାଧାଦେଇ) ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ବଦ୍ରିନାଥ ଆଶ୍ରମରେ ଟ୍ରେନିଙ୍ଗ୍‌ ନେଇନାହାନ୍ତି, ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ, ଗୁଡ଼ାଏ ନିର୍ଜଳା ମଣିଷ, ସାଧୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ କି ଯୋଗୀ ନୁହନ୍ତି ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ଟିକିଏ ନିରାଶ ବୋଧକରି) ନା, ନା, ମାନେ, ତଥାପି ଗୋଟାଏ ଇଏ ଅଛି ତ-?

ସରୋଜ

-

ଇଏ ? (ହସିପକାଇଲ) ହଁ, ଅଛି, ‘ଇଏ’ଟା ଅଛି । ସେଇ ‘ଇଏ’ଟା ବଡ଼ ମୁସ୍କିଲ ଜିନିଷ । (ଉପେନ୍ଦ୍ରକୁ ସ୍ଥିର ଦୃଷ୍ଟିରେ ଚାହିଁ) ଆପଣ ପାରିବେ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ମୁଁ ? ମୋତେ ଫେର୍‌ ତା’ଭିତରକୁ ଟାଣୁଚନ୍ତି କାହିଁକି, ଆଜ୍ଞା ? ମୁଁ ହେଲି ବେପାରୀ ଲୋକ, କ’ଣ କେତେବେଳେ ହେଇଯିବ-

ସରୋଜ

-

(ହସିଉଠି) ଆପଣ ଖସି ଯାଇଚନ୍ତି । ମୁଁ’ବି ଖସିଯାଇଚି । ଯେଉଁମାନେ ଫାନ୍ଦରେ ପଡ଼ିଚନ୍ତି, ସେମାନେ ସେମାନଙ୍କ କଥା ବୁଝନ୍ତୁ । କ’ଣ ସେଥିରୁ ମିଳିବ ? (ଉପେନ୍ଦ୍ରକୁ ଦୀର୍ଘନିଶ୍ୱାସ ନେବାର ଲକ୍ଷ୍ୟକରି) ଆରେ, ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ, ଦବିଗଲେନା କ'ଣ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ବ୍ୟଥିତ ସ୍ଵରରେ) ଆପଣଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ଆଉ କ’ଣ ପାରିବି ? ଯେତେହେଲେ ଆପଣମାନେ ଖବରକାଗଜ ଲୋକ, ବହୁତ କଥା ଖବର ରଖନ୍ତି । (ଏଇସମୟରେ ଭିତର କବାଟ ବାଟଦେଇ ପ୍ରବେଶ କଲା ଅଜୟ । ହାତରେ ଗୋଟାଏ ଖବରକାଗଜ)

ଅଜୟ

-

ଆପଣଙ୍କ ଲେଖାଟା ଦେଖିଲି, ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ, ଭଲ ହୋଇଚି । ଖାଲି ସେଇ ଛଦ୍ମନାମଟା-

ସରୋଜ

-

(ଉପେନ୍ଦ୍ରର ଅପ୍ରସ୍ତୁତଭାବ ଲକ୍ଷ୍ୟକରି) ଲେଖା ? କି ଲେଖା ? (ଉପେନ୍ଦ୍ରକୁ) ମୁଁ ଟିକିଏ ଲେଖାଟା ଦେଖିବାରେ ଆପତ୍ତି ଅଛି ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ଇତସ୍ତତଃ ହୋଇ) ନା, ନା, ଆପତ୍ତି ଆଉ କ’ଣ ? ଖବରକାଗଜରେ ବାହାରିଚି ଯେତେବେଳେ, ଆପଣମାନେ ଦେଖିବେ ନାହିଁ ତ କିଏ ଦେଖିବ ? (ଅଜୟ କାଗଜଟା ସରୋଜ ହାତକୁ ବଢ଼ାଇଦେଲା) କ’ଣ କହିଲେ, ଅଜୟବାବୁ ? ଛଦ୍ମନାମ ? ନା, ନା, ଛଦ୍ମନାମଟା ଠିକ୍‌ ହେଇଚି । ମୋ ନାଁ ଦେଖିଲେ ଲୋକେ ହସିବେ; କ୍ରିଟିସାଇଜ୍‌ କରିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଦେବେ ।

ସରୋଜ

-

(କାଗଜଟା ପଢ଼ି) ‘ଜନତା ଜାଗିଉଠ’ । ହୁଁ ! ଲେଖକ ଶ୍ରୀ ନିରାକାର (ହସିଉଠିଲା)

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ଅଜୟକୁ) ଦେଖିଲେତ ନିଜ ଆଖିରେ ? କ’ଣ କହୁଥିଲି ? ଲୋକେ ହସିବେ-।

ସରୋଜ

-

(ହସ ଚାପିବାର ଚେଷ୍ଟାକରି) କିଛି ମନେକରିବେ ନାହିଁ, ଇଏବି ମୋର ଗୋଟାଏ ବଦଭ୍ୟାସ, ମାନେ, ଅନିଚ୍ଛାକୃତ ବଦଭ୍ୟାସ ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ମୁଁ କହିବି ? ଏଇଟା ମୋଟେ ଆପଣଙ୍କର ବଦଭ୍ୟାସ ନୁହେଁ । ଆପଣ ହସିପକେଇ ବରଂ ମୋର ଉପକାର କରିଛନ୍ତି । ମୁଁ ଶ୍ରୀ ନିରାକାର ନ ହୋଇଥିଲେ ମୋର ଅବସ୍ଥାଟା କ’ଣ ହୁଅନ୍ତା ସେଟା ଆପଣ ମୋତେ ଭଲଭାବରେ ବୁଝାଇଦେଇଚନ୍ତି ।

ଅଜୟ

-

ଆହା, ଆପଣ ସରୋଜର କଥାଗୁଡ଼ାକ ସିରିୟସ୍‌ଲି ନେଉଚନ୍ତି ନା କ’ଣ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ମୁଁ କିଛି ଭାବୁନାହିଁ, ଆଜ୍ଞା ! ବନ୍ଧୁ ହିସାବରେ ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ଥଟ୍ଟା ପରିହାସ କରିବାର ଅଧିକାର ତାଙ୍କର ଅଛି ।

ସରୋଜ

-

ଆରେ, ନା, ନା, ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ, ମୁଁ ମୋଟେ ଥଟ୍ଟା କରୁନାହିଁ । ଏସବୁ ସେଇ ଔଷଧର ଗୁଣ, ବୁଝିଲେ, ପ୍ଳିଜ୍‌ଡ଼ୋଣ୍ଟ ଟେକ୍‍ଇଟ୍ ଆମିସ୍ । ଆପଣଙ୍କ ଲେଖାଟା କୁଆଡ଼େ ଭାରି ଇନ୍‌ସପାୟାରିଙ୍ଗ୍‌ ହେଇଚି ବୋଲି ଶୁଣିଲି । (କାଗଜ ଉପରେ ଆଖି ବୁଲାଇ) ରାଜ୍ୟର ହଜାର ହଜାର ଦରିଦ୍ର ଜନତା ଦୁର୍ଭିକ୍ଷର କବଳରେ ପଡ଼ି ମୁଠାଏ ଅନ୍ନପାଇଁ ଆକୁଳ ଚିତ୍କାର କରୁଥିବାବେଳେ ସରକାରଙ୍କ ନିଷ୍କ୍ରିୟତା ଅକ୍ଷମଣୀୟ । (ଉପେନ୍ଦ୍ରଆଡ଼କୁ ଫେରି ଚାହିଁ) ଅକ୍ଷମଣୀୟ କାହିଁକି ?

ଅଜୟ

-

(ଉପେନ୍ଦ୍ରକୁ ବସିବାପାଇଁ ଇଙ୍ଗିତ କରି ନିଜେ ବସୁ ବସୁ) ହେଇ, ଆରମ୍ଭ ହେଇଗଲା । ଆପଣ ବସନ୍ତୁ ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ, ମୁଁ ସରୋଜକୁ ସମ୍ଭାଳୁଚି ।

ସରୋଜ

-

ସ୍ୱାଧୀନ ଦେଶରେ ଲୋକଙ୍କର ବଞ୍ଚିବାର ସ୍ଵାଧୀନତା ଯେମିତି ଅଛି, ମରିବାର ସ୍ୱାଧୀନତାବି ସେମିତି ଅଛି । ସରକାର ସେଥିରେ ବାଧାଦେବାକୁ କିଏ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

କେହି ନୁହେଁ । ମରନ୍ତୁ ଲୋକ ।

ସରୋଜ

-

ମରନ୍ତୁ ।

ଅଜୟ

-

ତୁ ମର । କାହାରି ମନରେ ଟିକିଏବି ଦୁଃଖ ହେବ ନାହିଁ ।

ସରୋଜା

-

ମିଛ କଥା ତମ ମନରେ ଯାହା ଥାଉନା କାହିଁକି, ତମ ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ଅନ୍ତତଃ ଗୋଟାଏ ଶୋକସମ୍ବାଦ କିମ୍ବା ଗୋଟାଏ ସମବେଦନା ନିଶ୍ଚୟ ବାହାରିବ ମୋପାଇଁ, ସ୍ଵର୍ଗତ ଆତ୍ମାର ସଦ୍‌ଗତି କାମନା କରି କିଛି ଗୋଟାଏ-

ଅଜୟ

-

ସେଥିରେ ଲାଭ କ’ଣ ତମର କ’ଣ ଆହୁରି ସଦ୍‌ଗତିର ଆଶା ଅଛି ?

ସରୋଜ

-

କେମିତି ଜାଣିଲ ନାହିଁ ବୋଲି ?

ଅଜୟ

-

ତା’ ହୋଇଥିଲେ ସ୍ଵାମୀଜୀଙ୍କ ସ୍ପିଚ୍‌ଟାକୁ ତମ କାଗଜରେ ଏମିତି କଦର୍ଯ୍ୟଭାବରେ ଦେଇନଥାନ୍ତ ।

ସରୋଜ

-

ସ୍ଵାମୀଜୀ ? ଓ, କଥାଟା ତେବେ ସେଠି ଯାଇ ଉଠିଲାଣି ? ଟିକିଏ ରହ ବାବା, ଗୋଟାଏ ସିଗାରେଟ୍ ଲଗାଇନିଏଁ ।

ଅଜୟ

-

ସ୍ଵାମୀଜୀ କହିଲେ, ଲୋକଙ୍କ ଭିତରେ ଜାଗରଣ ଆସୁ । ତମ କାଗଜରେ ବାହାରିଲା, ଲୋକେ ବିଦ୍ରୋହ କରନ୍ତୁ । ସ୍ଵାମୀଜୀ କହିଲେ, ସମସ୍ତେ କଠିନ ପରିଶ୍ରମ କର । ତମ କାଗଜ ଲେଖିଲା, ଯୁଦ୍ଧ ଘୋଷଣା କର ।

ସରୋଜ

-

ଇଣ୍ଟରପ୍ରିଟେସନରେ ବାହାଦୂରି ଅଛି । ନା’କ’ଣ କହୁଚନ୍ତି, ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ମୋତେ ଫେର୍ ତା’ଭିତରକୁ କାହିଁକି ଟାଣୁଚନ୍ତି, ଆଜ୍ଞା ? ସେଇ ଇଣ୍ଟରପ୍ରିଟେସନ୍‌ ଡରରେ ତ ମୁଁ ଶ୍ରୀ ନିରାକାର ହେଇବସିଚି ।

ଅଜୟ

-

ତମ କାଗଜର ଇଣ୍ଟରପ୍ରିଟେସନରେ ଅବଶ୍ୟ ସ୍ଵାମୀଜୀଙ୍କର କୌଣସି କ୍ଷତି ହେବ ନାହିଁ । ସାରା ଦୁନିଆ ଜାଣିଚି, ସ୍ଵାମୀଜୀ ରାଜନୀତି କରନ୍ତି ନାହିଁ କିମ୍ବା କୌଣସି ପରିସ୍ଥିତିରୁ ଫାଇଦା ଉଠାଇବା ତାଙ୍କର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ନୁହେଁ । ଲୋକଙ୍କୁ ଭୋକଉପାସରେ ମରିବାକୁ ଦିଅ ନାହିଁ ବୋଲି କହିବାଟା କ’ଣ ଗୋଟାଏ ପାପ-?

ସରୋଜ

-

ପାପପୂଣ୍ୟ ବିଚାର କରିବାର ଭାର ଲୋକଙ୍କ ଉପରେ । ସେଥିପାଇଁ ତମର ଏତେ ମୁଣ୍ଡ ବଥାଇବା ଦରକାର ନହିଁ ।

ଅଜୟ

-

ଏତେ ସହଜରେ କଥାଟାକୁ ଉଡ଼େଇଦେଲେ ଚଳିବ ନାହିଁ, ସରୋଜ ! ମୁଁ ପଚାରୁଚି, ସ୍ଵାମୀଜୀଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଏଇ ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର କାହିଁକି ? ଜଣେ ସମାଜସେବୀ ହିସାବରେ ଅନ୍ୟାୟର ପ୍ରତିବାଦ କରିବାର ଅଧିକାର କ’ଣ ତାଙ୍କର ନାହିଁ ?

ସରୋଜ

-

ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ବୁଝିପାରୁନାହିଁ, ଦୁନିଆଟାଯାକର ସବୁ କ’ଣ ଖାଲି ଅନ୍ୟାୟ ଅନୀତି ? ସବୁ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାର ଦୁର୍ନୀତି ? ଆଜି ଦୁର୍ଭିକ୍ଷରେ ଲୋକେ ଖାଇବାକୁନପାଇ ମରୁଛନ୍ତି ବୋଲି ସ୍ଵାମୀଜୀ ସରକାରଙ୍କ ଉପରେ ଦୋଷ ଲଦି ଦେଉଚନ୍ତି । ଦି’ବର୍ଷ ତଳେ ଯେତେବେଳେ ପ୍ରବଳ ବଢ଼ିରେ ଲୋକଙ୍କ ଘରଦ୍ଵାର, ଜମିବାଡ଼ି ଭାସିଯାଇ ଲୋକେ ସର୍ବସ୍ଵାନ୍ତ ହୋଇଗଲେ, ସେତେବେଳେ ସରକାରଙ୍କୁ ଚେତେଇଦେବାପାଇଁ ସ୍ଵାମୀଜୀ କ’ଣ ନ ଥିଲେ ? ସେତେବେଳେ କ’ଣ ଖାଇବାକୁନପାଇ, ଲୋକ ମରିନଥିଲେ ? ସେତେବେଳେ କ’ଣ ସରକାର ନିଷ୍କ୍ରିୟ ନ ଥିଲେ ? ସେତେବେଳେ ସ୍ଵାମୀଜୀ ଲୋକଙ୍କୁ ଶାନ୍ତଭାବରେ ଧୈର୍ଯ୍ୟଧରି ଅପେକ୍ଷା କରି ରହିବାକୁ ଉପଦେଶ ଦେଉଥିଲେ ।

ଅଜୟ

-

ଭୁଲିଯାଉଛୁ ଯେ ସେତେବେଳେ ସ୍ଵାମୀଜୀଙ୍କ ‘ଅପିଲ୍‌’ ଯୋଗୁହିଁ କେବଳ ଅବସ୍ଥା ସମ୍ଭାଳି ହେଇଗଲା ।

ସରୋଜ

-

ଆଉ ଏଇକ୍ଷଣି ସ୍ଵାମୀଜୀଙ୍କ ‘ଅପିଲ’ ଯୋଗୁହିଁ କେବଳ ଅବସ୍ଥା ଅସମ୍ଭାଳ ହେବାଉପରେ ।

ଅଜୟ

-

ଅବସ୍ଥା ଯଦି ଅସମ୍ଭାଳ ହୋଇଥାଏ, ତେବେ ସେଥିପାଇଁ ସ୍ଵାମୀଜୀ ଦାୟୀ ନୁହନ୍ତି-ଦାୟୀ, ସରକାରଙ୍କ ନିଷ୍କ୍ରିୟତା ଆଉ ତମ କାଗଜର ଦାୟିତ୍ଵହୀନ ଇଣ୍ଟରପ୍ରିଟେସନ୍ ।

ସରୋଜ

-

ଅର୍ଥାତ୍‌, ଏଥିରେବି ଦୁର୍ନୀତିର ଗନ୍ଧ ରହିଚି ?

ଅଜୟ

-

ଦୁର୍ନୀତି ନୁହେଁ, ଦୂରଭିସନ୍ଧି । ସ୍ଵାମୀଜୀଙ୍କୁ ଜବରଦସ୍ତି ରାଜନୀତି ଭିତରକୁ ଟାଣିଆଣି ତାଙ୍କ ନାଁରେ ଗୁଡ଼ାଏ ଗୋଳମାଳ ଆରମ୍ଭ କରିବାର ମତଲବ ।

ସରୋଜ

-

ସେଥିରେ ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ଅସୁବିଧା କ’ଣ ହେଲା ?

ଅଜୟ

-

ଅସୁବିଧା ଖାଲି ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ନୁହେଁ, ଅସୁବିଧା ସମସ୍ତଙ୍କର । ସ୍ଵାମୀଜୀଙ୍କ ନାଁରେ ଲୋକଙ୍କ ଭିତରେ ଉତ୍ତେଜନା ଆରମ୍ଭ କରି, ସରକାରଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ସେମାନଙ୍କୁ ମତେଇ, ଗୋଟାଏ ବିଦ୍ରୋହ ଆରମ୍ଭ କରି ଅରାଜକତା ସୃଷ୍ଟି କରିବାର ଇଏ ଗୋଟାଏ ବାଟ ।

ସରୋଜ

-

କେବଳ ଗୋଟାଏ ମାତ୍ର ବାଟ ନୁହେଁ, ଆହୁରି ବାଟ ଅଛି । ଗଲା ତିନି ଚାରିବର୍ଷ ଧରି ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ ଦୁର୍ନୀତି ଦୁର୍ନୀତି ବୋଲି ଚିତ୍କାର କରି କରି ଲୋକଙ୍କ ମନରେ ଅସନ୍ତୋଷ ଆଉ ଅବିଶ୍ଵାସର ଯେଉଁ ନିଆଁ ଜାଳିଚି ସେ ନିଆଁ ଦିନେ ନା ଦିନେ ରାଜ୍ୟର ଶାସନ ଶୃଙ୍ଖଳାକୁ ପୋଡ଼ିଜାଳି ଛାରଖାର କରିଦେବ ।

ଅଜୟ

-

ଯାଉ ପୋଡ଼ିଜଳି, ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ସେଥିରେ କିଛି ଯାଏ ଆସେନା । ଯେଉଁଠି ଦୁର୍ନୀତି ଅଛି, ଯେଉଁଠି ଅନ୍ୟାୟ ଅଛି, ଯେଉଁଠି ଅବିଚାର ଅଛି, ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ତାର ମୁଖା ନିଶ୍ଚେ ଖୋଲିଦେବ ।

ସରୋଜ

-

ତେବେ ବନ୍ଧୁ, ଗୋଟାଏ କଥା ପଚାରେ –ଦୁନିଆଯାକର ଦୁର୍ନୀତିର ମୁଖା’ତ ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ ଖୋଲିବ । ଆମ କାଗଜ ଫେର୍‌ କରିବ କ’ଣ ? ମୁଖା ପିନ୍ଧାଇବ ?

ଅଜୟ

-

ତା’ଛଡ଼ା ଆଉ କରୁଚି କ’ଣ ? ନୀତି ନିୟମ ବୋଲି ତମ କାଗଜର କିଛି ଗୋଟାଏ ଅଛି ? ଇଆଡ଼େ ସରକାରଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବାକୁ ଯାଇ ଫ୍ରଣ୍ଟ୍‌ ପେଜ୍‍ରେ ବଡ଼ ବଡ଼ ହେଡ଼୍‍ଲାଇନରେ ବାହାରିଲା, ‘ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ’ ଅଞ୍ଚଳରେ ଏତେ ହଜାର ଟନ ଚାଉଳ ମହଜୁଦ ଅଛି- ଖାଇବାକୁ ନ ପାଇ ଲୋକ ମରିବା ସମ୍ବାଦ ଭିତ୍ତିହୀନ ।’ ତେଣେ ଠିକ୍‌ ତା’ରି ପାଖକୁ ଲାଗି ସେହିପରି ବଡ଼ ବଡ଼ ହେଡ଼୍‍ଲାଇନରେ ବାହାରିପଡ଼ିଲା, ‘ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଅଞ୍ଚଳରେ’ ମୃତ୍ୟୁର ତାଣ୍ଡବଲୀଳା-ସରକାରଙ୍କବିରୁଦ୍ଧରେ ଯୁଦ୍ଧ ଘୋଷଣା କରିବାପାଇଁ ସାମ୍ବାଦିକ ସମ୍ମିଳନୀରେ ସ୍ଵାମୀଜୀଙ୍କ ଆହ୍ଵାନ । ଦୁଇଟିଯାକ ସମ୍ବାଦ ପୁଣି ନିଜ ପ୍ରତିନିଧିଙ୍କଠାରୁ !

ସରୋଜ

-

ହୁଁ, ବୁଝିଲି । ସବୁ ମାଡ଼ତକ ମୋ’ରି ଉପରେ । ଅଲ୍‌ରାଇଟ୍‌, ଅଲ୍‌ରାଇଟ୍‌, ଆଉ କିଛି କହିବାର ନାହିଁ ?

ଅଜୟ

-

ଅଛି । ଔଷଧର ମାତ୍ରାଟା ତୋତେ କମାଇଦେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଔଷଧ ଗୁଣରୁ ବୁଦ୍ଧିସୁଦ୍ଧି ତୋର ସବୁ ଲୋପ ପାଇବାକୁ ବସିଲାଣି ।

ସରୋଜ

-

ଆହା, କଥାଟା ସିଧାସଳଖ କହୁଁନାହୁଁ କାହିଁକି ? ତୋ ଜାଗାରେ ମୁଁ ହୋଇଥିଲେ କ’ଣ କହିଥାନ୍ତି, ଜାଣିଚୁ ? କହିଥାନ୍ତି, ସରୋଜ, ଦି ହେଲ୍‌ ଉଇଥ୍‌ ଇୟୁ ଆଣ୍ଡ’ ଇଓର ପେପ୍‌ର । ଗେଟ୍‌ଆଉଟ୍‌ ।’ ଆଉ, ମୁଁ ତା’ପରେ କ’ଣ କହିଥାନ୍ତି ଜାଣିଚୁ-? କହିଥାନ୍ତି, ‘ଅଜୟ, ଆଇ ହେଟ୍‌ଇୟୁ, ଆଇ ହେଟ୍‌ ମାଇଁ ପେପର୍‌, ଆଇ ହେଟ୍‌ ଏଭ୍‍ରିବଡ଼ି, ଆଇ ହେଟ୍‌ ମାଇଁସେଲ୍‌ଫ୍‌ ।’ (ଆଗେଇଯାଇ, ବଳପୂର୍ବକ ଉପେନ୍ଦ୍ର ସହିତ କରମର୍ଦ୍ଦନ କରି) ଅଜୟ ଠିକ୍‌ କହିଚି, ଔଷଧ ଗୁଣରୁ ବୁଦ୍ଧିସୁଦ୍ଧି ମୋର ଲୋପ ପାଇଚି । ତା’ ନ ହୋଇଥିଲେ ଆପଣଙ୍କ ଲେଖା ପଢ଼ୁପଢ଼ୁ ଇଡ଼ିଅଟ୍‍ଙ୍କ ଭଳି ମୁଁ ହସିପକାଇନଥାନ୍ତି । କ୍ଷମା କରିଚନ୍ତି ମୋତେ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇପଡ଼ି) ଛି, ଚ୍ଛି, ସରୋଜବାବୁ, ଆପଣ ପୁଣି ମୋତେ –ଛି-ଛି-

ସରୋଜ

-

(ଉପେନ୍ଦ୍ରର ହାତ ସଜୋରରେ ହଲାଇ) ବେଷ୍ଟ ଅଫ ଲକ୍‌, ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ, ଲଙ୍ଗ୍‌ ଲିଭ୍‌ ଶ୍ରୀ ନିରାକାର ।

(ତା’ପରେ ଚାଲିଯିବାକୁ ବାହାରିଲା)

ଅଜୟ

-

ଆରେ ତୁ ଚାଲିଲୁ କ’ଣ ? ତୋ ସାଙ୍ଗରେ କଥା ଅଛି ଯେ !

ସରୋଜ

-

(ଯାଉ ଯାଉ ଅଟକି ବୁଲିପଡ଼ି) ପ୍ରସ୍ଥାନଟା ଟିକିଏ ବେଶି ନାଟକୀୟ ହୋଇଯାଉଚି, ନା ? କ’ଣ କରିବି, କହ, ସିଆଡ଼େ ପୁଣି ଅବକାରୀ ଦୋକାନ ଆଠଟା ବାଜିବାମାତ୍ରେ ତାଲା ଝୁଲାଇଦେବ । ଆଚ୍ଛା, ବାଏ, ବାଏ ।

(କହି ତ୍ରସ୍ତ ପଦକ୍ଷେପର ବାହାରିଗଲା । ସେହିଆଡ଼କୁ ଅନାଇ ବସିପଡ଼ିଲେ ଉପେନ୍ଦ୍ର । ଅଜୟ ତଥାପି ସରୋଜର ଯିବାଆଡ଼କୁ ଚାହିଁରହିଚି ।)

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ଏଇ ସରୋଜବାବୁ ଲୋକଟାକୁ ବୁଝିବା ମୁସ୍କିଲ ।

ଅଜୟ

-

ବିଚରା ପୂରାପୂରି ଫ୍ରସ୍‌ଟ୍ରେଟେଡ଼୍ । ଏମ. ଏ, ଗୋଲଡ଼୍‍ ମେଡ଼ାଲିଷ୍ଟ୍‌ । ଚାହିଁଥିଲେ ଅକ୍ଳେଶରେ ଗୋଟାଏ ଆଇ. ଏ. ଏସ୍ ଅଫିସର କିମ୍ବା ଲେକ୍‌ଚରର୍‌ ହୋଇପାରିଥାନ୍ତା । କିନ୍ତୁ ଖବରକାଗଜର ରିପୋର୍ଟର ହେବାର ଝୁଙ୍କ ଏମିତି ଲାଗିଲା, କେହି ଅଟକାଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଦେଖୁଚନ୍ତି ତ ତା’ର ଅବସ୍ଥା ? ଭାବୁଚି ଗୋଟାଏ ପ୍ରକାର, କହୁଚି ଗୋଟାଏ ପ୍ରକାର, ପୁଣି କାଗଜରେ ଲେଖିଲାବେଳକୁ ଲେଖୁଚି ଆଉ ଗୋଟାଏ ପ୍ରକାର ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ଆହା, ତାଙ୍କର ଆଉ ଉପାୟ କ’ଣ ଅଛି ? ଖବରକାଗଜର ପଲିସିଟାକୁ ତ ପୁଣି ଦେଖିବାକୁ ପଡ଼ିବ !

ଅଜୟ

-

ପଲିସି ? ପଲିସି ବୋଲି ସେ କାଗଜଟାର ଯଦି କିଛି ଥାନ୍ତା, ସରୋଜଟା ହୁଏତ ବଞ୍ଚିଯାଇଥାନ୍ତା । ପୂରାପୂରି ସୁବିଧାବାଦୀ କାଗଜ ଆଜି ଯାହାକୁ ଅନ୍ୟାୟ ବୋଲି ଘୃଣାରେ ଗୋଇଠା ମାରୁଚି, କାଲି ତାକୁଇ ମୁଣ୍ଡରେ ଥୋଇ ପରମ ପବିତ୍ର ପୂଣ୍ୟବୋଲି ଡେଙ୍ଗୁରା ପିଟୁଚି । ଏଇଟା ଗୋଟାଏ ପଲିସି ? ସ୍ଵାମୀଜୀଙ୍କ କଥାଗୁଡ଼ାକ ଯେମିତି ଛପେଇଲେ, ମୁଁ ତ କେବେ କଳ୍ପନାବି କରିନଥିଲି ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ସରୋଜବାବୁ ବୋଧହୁଏ ସେଥିପାଇଁ ଅନୁତାପ କରୁଚନ୍ତି ।

ଅଜୟ

-

ଅନୁତାପ କରି ଲାଭ କ’ଣ ? ସିଏ ଚାକିରି ଛାଡ଼ିଦେଲେ ଖବରକାଗଜଟା ତ ଆଉ ବନ୍ଦ ହୋଇଯିବ ନାହିଁ । ବିଚରା ନିଜେ ଶେଷକୁ ବେକାର ହୋଇ ବୁଲିବ-।

(ଏଇ ସମୟରେ ବ୍ୟସ୍ତଭାବରେ ଘର ଭିତରକୁ ଆସିଲା ରାଜୁ । ହାତରେ ତା’ର ଗୋଟାଏ କାଗଜ ଫର୍ଦ୍ଦ ।)

ରାଜୁ

-

ଭାଇ, ଟିକିଏ ଚେକ୍‌ଅପ୍‌ କରିନିଅ ଲିଷ୍ଟଟା ଠିକ୍‌ ଅଛି ନା ନାହିଁ ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ଇତସ୍ତତଃ ଭାବରେ) ମୁଁ ତା’ହେଲେ ଆଜି ଉଠେ ?

ଅଜୟ

-

ଉଠିବେ ? (ରାଜୁକୁ) ଟିକିଏ ରହ, ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ କଥାଟା ସାରିଦିଏଁ । (ଉପେନ୍ଦ୍ରକୁ) ଆପଣ କ’ଣ ଗୋଟାଏ କହିବେ ବୋଲି କହୁଥିଲେ ନା ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ଇତସ୍ତତଃ ଭାବରେ) ନା, ନା, ଆଉ କିଛି କହିବାର ନାହିଁ । ଲେଖାଟା ଆପଣଙ୍କ କାଗଜରେ ବାହାରିଲା, ଏତିକି ଯଥେଷ୍ଟ । ଗୋଟାଏ କଥା କେବଳ ମୁଁ ସେଥିରେ ହାଇଲାଇଟ୍‌ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଚି । ବର୍ଷା ଅଭାବରୁ ମରୁଡ଼ି ହେଲାବୋଲି କହିଦେଇ ଗଭର୍ଣ୍ଣମେଣ୍ଟ ଯେ ଖସିଯିବାକୁ ବସିଚି, ସେଟା କିନ୍ତୁ ଏକଦମ୍‌ ପିଲାଳିଆ ଯୁକ୍ତି । ଏଇଟା ହେଲା ବିଜ୍ଞାନର ଯୁଗ । ଗୋଟାଏପଟେ ନେଚର୍‌, ଆଉ ଗୋଟାଏ ପଟେ ସାଇନସ୍ । ଶୁଖିଲା ଭୂଇଁରେ ଆର୍ଟିଫିସିଆଲ୍‌ ପାଣି ମଡ଼େଇ ଫସଲ ଆମଦାନି କରିବା କ’ଣ ଅସମ୍ଭବ ? ସେଥିପାଇଁ ଗଭର୍ଣ୍ଣମେଣ୍ଟ କରିଚି କ’ଣ ? ଇରିଗେସନ୍‌ପାଇଁ କୌଣସି ପ୍ଲାନିଙ୍ଗ୍‌ନାହିଁ, ଇନିସିଏଟିଭ୍‌ ନାହିଁ, ଟିକିଏ ହେଲେ ସିନସିଅରିଟିବି ନାହିଁ । ଫଳ ଯାହା ହେବାର କଥା, ହୋଇଚି ସେଇଥିଲାଗି ମୁଁ ସଜେସନ୍ ଦେଇଚି, ଆଉ ମୁହୂର୍ତ୍ତେବି ଡେରି ନ କରି ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଅଞ୍ଚଳରେ ଅପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ସଂଖ୍ୟାରେ ପାଣିପମ୍ପ ଯୋଗାଇ ଦିଆଯାଉ । ତା’ହେଲେ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଦାଉଟା ଅନେକ ପରିମାଣରେ କମିଯାଇପାରିବ । ପାଣିପମ୍ପ, ବୁଝିଲେ ତ ?

ଅଜୟ

-

(ଟିକିଏ ଚିନ୍ତାକରି) ସଜେସନ୍‌ଟା ମନ୍ଦ ନୁହେଁ ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ଯା’ହେଉ, ମୁଁ ଆଶ୍ଵସ୍ତ ହେଲି । ଆଚ୍ଛା, ତେବେ ମୁଁ ଆଜି ଆସେ ।

ଅଜୟ

-

ହଁ, ଆସନ୍ତା ୧୮ତାରିଖ ଦିନ ଆମ ଘରେ ଆପଣଙ୍କ ନିମନ୍ତ୍ରଣ । ଭୁଲିବେ ନାହିଁ ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ଆପଣ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରିବେ, ମୁଁ ଭୁଲିଯିବି ? (ହସିଉଠି ଦୁଆରଆଡ଼କୁ ଆଗେଇଲେ । ତା’ପରେ ହଠାତ ଅଟକି ଫେରିଆସିଲେ) ଗୋଟାଏ କଥା, ଛଦ୍ମନାମଟାକୁ ନେଇ ବେଶି ଆଲୋଚନା, ଚର୍ଚ୍ଚା କଲେ ଅସଲ ନାଁଟା .....

ଅଜୟ

-

ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ କଥାଦେଇଚି ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ଯାହାହେଉ, ଖୁବ୍ ଆଶ୍ଵସ୍ତ ହେଲି । ନମସ୍କାର । (ଚାଲିଗଲେ)

(ଅଜୟ ରାଜୁ ହାତରୁ କାଗଜ ନେଇ ପଢ଼ିବାକୁ ଲାଗିଲା)

ଅଜୟ

-

ନୂଆବୋଉର ଜନ୍ମଦିନ କରିବାକୁ ବାହାରିଚୁ, କାମଦାମ ସବୁ କରିବ କିଏ ?

ରାଜୁ

-

ଓହୋ, ସେଥିରୁ ତମେ କ’ଣ ପାଇବ ? ମଝିରେ ମଝିରେ ଏମିତି କିଛି ଗୋଟାଏ ନ ହେଲେ ନୂଆବୋଉଙ୍କୁ ଖୁସି କରିହବ ନାହିଁ ।

ଅଜୟ

-

ହଉ ହେଲା, ଯାହା କରୁଚୁ, କର ।

ରାଜୁ

-

ଯଦୁବାବୁ ନାଁଟା ମୁଁ ଲିଷ୍ଟ୍‍ରେ ରଖିଦେଇଚି । ତା’ନହେଲେ ନୂଆବୋଉ ...

ଅଜୟ

-

(କାଗଜ ଉପରୁ ଦୃଷ୍ଟି ନ ଉଠାଇ) ବୁଝିଲି, ଗୋଟାଏ ଗଳଗ୍ରହ ।

ରାଜୁ

-

ଆଜି ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳୁ ବାବ୍‍ଲୁକୁ ଜର ଆରମ୍ଭ ହେଇଚି । ମୁଁ ନୂଆବୋଉଙ୍କୁ କିଛି କହି ନାହିଁ ।

ଅଜୟ

-

(କାଗଜ ଉପରୁ ଦୃଷ୍ଟି ନ ଉଠାଇ) ଭଲ କରିଚୁ । ଗୋଟାଏ ଝମେଲା । (ତା’ପରେ ହଠାତ୍‌ କାଗଜ ଉପରୁ ଦୃଷ୍ଟି ଉଠାଇ) ହଁ, ସ୍ଵାମୀଜୀଙ୍କୁ ଟେଲିଫୋନ୍‌ରେ କହିଥିଲି । ଆସିବାକୁ ରାଜି ହୋଇଚନ୍ତି, ଯଦି କୌଣସି ଏନଗେଜ୍‌ମେଣ୍ଟ ନ ଥାଏ । (ପୁଣି କାଗଜରେ ମନୋନିବେଶ କଲା)

ରାଜୁ

-

(ଇତସ୍ତତଃ ଭାବରେ) ଫିଷ୍ଟ୍ କଥା ଶୁଣି ନୂଆବୋଉ କେମିତି ତେଢ଼ା ତେଢ଼ା କଥା କହୁଚନ୍ତି ।

ଅଜୟ

-

(କାଗଜ ପଢ଼ୁ ପଢ଼ୁ) କ’ଣ କହୁଚି ?

ରାଜୁ

-

କହୁଚନ୍ତି, ଭାଇଙ୍କୁ କହ, ଯଦୁମଉସାଙ୍କୁ ରାଜି କରେଇବେ ।

ଅଜୟ

-

(କାଗଜରୁ ମୁହଁ ଉଠାଇ) କୋଉଥିପାଇଁ ରାଜି କରେଇବେ ?

ରାଜୁ

-

(ଇତସ୍ତତଃ) ସେଇ-ଇଏ-ବାବଲୁକୁ କିଛିଦିନପାଇଁ ଆମ ଘରକୁ ନେଇଆସିବାପାଇଁ ।

ଅଜୟ

-

(ହସିଉଠି) ବାର୍ଥ୍‌ଡ଼େ ପ୍ରେଜେଣ୍ଟେସନ୍ ! ଗୋଟାଏ ଖେଳନା ଦରକାର ? ମୁଣ୍ଡ ଖରାପ ହୋଇଗଲାଣି !

ରାଜୁ

-

କ’ଣ କରିବା, କହିଲ ?

ଅଜୟ

-

ପାଗଳ ! ମୁଁ ଇନ୍ଦୁ କଥାରେପଡ଼ି ସେଇ ଜୁଆଚୋର ଲୋକର ଛୁଆଟାକୁ ଆଣି ଘରେ ପୂରେଇବି ? ଆଜି ଅଫିସ୍‍ରୁ ଦି’ ତିନିଦିସ୍ତା କାଗଜ ଉଠେଇଚି, କାଲି ଅଫିସ୍ କ୍ୟାସ୍‍ରୁ ଦି’ ତିନିହଜାର ଟଙ୍କା ଉଠାଇବ....

ରାଜୁ

-

ହେଲେ ନୂଆବୋଉଙ୍କର ଯେ ସେଇ ଏକା ଜିଦ୍‌ ।

ଅଜୟ

-

ମୁଣ୍ଡ ଖରାପ । ତା’ ଜିଦ୍‍ପାଇଁ ମୁଁ ମୋର ବିବେକକୁ ବଳି ଦେଇପାରିବି ନାହିଁ । ଗୋଟାଏ ଲୋଭୀ ଦୁର୍ନୀତି ଲୋକ ସାଙ୍ଗରେ ମୁଁ କୌଣସି ସମ୍ପର୍କ ରଖିପାରିବି ନାହିଁ ।

ରାଜୁ

-

(ଟିକିଏ ରହି, ନିର୍ଲିପ୍ତ ସ୍ଵରରେ) ନୂଆବୋଉଙ୍କୁ ଏବେ ସେଇୟା କହିଦେବି ?

ଆଜୟ

-

(କାଗଜ ଫର୍ଦ୍ଦଟା ରାଜୁ ହାତକୁ ବଢ଼ାଇଦେଇ) ତୋ ମୁଣ୍ଡବି ଖରାପ ।

ରାଜୁ

-

ଡ୍ୟାମିଟ୍‌, ଏ ଘରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ମୁଣ୍ଡ ଖରାପ ।

(ଟେଲିଫୋନ୍‌ ବାଜିଉଠିଲା, ଅଜୟ ଆଗେଇଯାଇ ଟେଲିଫୋନ ଧରିଲା)

ଅଜୟ

-

ହ୍ୟାଲୋ ! କଟକ ? ହଁ, ଦିଅନ୍ତୁ । ହ୍ୟାଲୋ, କିଏ ରାମାକାନ୍ତବାବୁ ? ଆଚ୍ଛା, ଆଜିକା ଆସେମ୍ବ୍ଲି ନିଉଜ୍‍ରେ ବିରୋଧୀଦଳଙ୍କ କକ୍ଷତ୍ୟାଗଟା ଦେଇଦେଇଚ ତ ? ହଁ, ହଁ, ସ୍ଵାଧୀନ ସଭ୍ୟବି କେହି ନ ଥିଲେ । ଦେଇଦେଇଚ ତ ? ଆଉ ଗୋଟାଏ ଇମ୍ପୋଟାଣ୍ଟ୍ ଜିନିଷ ଅଛି, ତା’ରି ସାଙ୍ଗରେ ଦେଇଦେବ । ନା, ନା, ଅଲଗା ଗୋଟାଏ ନିଉଜ୍‌ କରିବ । ଲେଖ, ଆଜି, ଅପରାହ୍ନରେ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଅଞ୍ଚଳରୁ ପ୍ରାୟ ପାଞ୍ଚହଜାର ଲୋକଙ୍କର ଏକ ବିରାଟ ପଟୁଆର ରାଜ୍ୟ ବିଧାନସଭାଆଡ଼କୁ ଯାଉଥିବାବେଳେ ଶାନ୍ତିଭଙ୍ଗ ଆଶଙ୍କା କରି ପୋଲିସ ସେମାନଙ୍କୁ ବାଧା ଦେଇଥିଲା । ପରେ ବିଧାସନଭାର ବିରୋଧୀ ଦଳର ନେତା ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କେତେଜଣ ସଭ୍ୟ ଶୋଭାଯାତ୍ରାକାରୀମାନଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସି ସେମାନଙ୍କ ସହ ସାକ୍ଷାତ ଆଲୋଚନା କରିଥିଲେ । ଶୋଭାଯାତ୍ରାକାରୀମାନଙ୍କ କେତେଜଣ ପ୍ରତିନିଧି ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଭେଟି ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଅଞ୍ଚଳରୁ ଯଥେଷ୍ଟ ପରିମାଣରେ ଖାଦ୍ୟଶସ୍ୟ ଅତିଶୀଘ୍ର ଯୋଗାଇଦେବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଏହିସବୁ ଅଞ୍ଚଳରେ ଉପଯୁକ୍ତ ଜଳସେଚନର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିବା ନିମନ୍ତେ ଦାବି କରିଥିବାର ଜଣାଯାଇଛି । ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ସହିତ ଆଲୋଚନା ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସରିନାହିଁ । ଏତିକି । ରମାକାନ୍ତବାବୁ, ବୁଝିଲ’ତ ? ଏଇଟାକୁ ଗୋଟାଏ ଅଲଗା ନିଉଜ୍‌ କରିବ । ହଁ, ହଁ, ମୁଁ ରାତିରେ ଆଉକିଛି ପାଇଲେ ଦେଇଦେବି ।

[ପ୍ରବେଶ କଲେ ଯଦୁନାଥ । ମୁହଁରେ ତାଙ୍କର ଅସ୍ଵାଭାବିକ ଉତ୍ତେଜନାର ଚିହ୍ନି-। ହାତରେ ଗୋଟାଏ ପୁରୁଣା ଖବରକାଗଜ । ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଅଜୟର ଭ୍ରୂକୁଞ୍ଚିତ ହେଲା]

ଯଦୁ

-

ଗୋଟାଏ ମିନିଟ୍ ସମୟ ମୋତେ ଦେଇପାରିବେ, ଆଜ୍ଞା ?

ଅଜୟ

-

ବସନ୍ତୁ । (ଯଦୁନାଥ ନ ବସି ଠିଆହୋଇ ରହିଲେ) ମୁଁ ଶୁଣିଚି, ବାବ୍‍ଲୁର ଜର ଆରମ୍ଭ ହୋଇଚି, ନା ?

ଯଦୁ

-

ହଁ, ବାବ୍‍ଲୁକୁ ଜର ହୋଇଚି । କିନ୍ତୁ ସେଥିରେ ବ୍ୟସ୍ତ ହେବାର କିଛି ନାହିଁ । ମୁଁ ନିଜେ ତ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଉ ନାହଁ । ମୁଁ ତା’ର ବାପ । ଖାଲି କ’ଣ ସେତିକି ? ହସ୍‍ପିଟାଲରେ ତା’ ମାଆ’ବି ଜାଣିନାହିଁ ତାକୁ ଜର ହୋଇଚି ବୋଲି ।

ଅଜୟ

-

(ଅସମ୍ପୃକ୍ତ ସ୍ଵରରେ) ଓ, କ’ଣ କହିବେ ବୋଲି କହୁଥିଲେ ନା ?

ଯଦୁ

-

ହଁ, ମୋପାଇଁ ଆପଣ କ’ଣ ଟିକିଏ ହେଲେ କିଛି କରିପାରିବେ ନାହିଁ ?

ଅଜୟ

-

ପୁଣି ସେ’କଥା ମୋତେ କାହିଁକି ପଚାରୁଚନ୍ତି ? ମୁଁ’ତ ସବୁକଥା ବୁଝେଇଦେଇଚି ଆପଣଙ୍କୁ ।

ଯଦୁ

-

କିନ୍ତୁ ମୋର ଯେ ଆଉକେହି ସାହା ଭରସା ନାହିଁ, ଆଜ୍ଞା !

ଅଜୟ

-

କାହିଁକି, ମୁଁ’ତ ସେଦିନ ଆପଣଙ୍କୁ କହିଥିଲି ଆପଣଙ୍କ ବିଭାଗର ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଥରେ ଦେଖାକରନ୍ତୁ ବୋଲି ! ଦେଖା କରିଥିଲେ ଆପଣ ?

ଯଦୁ

-

ଦେଖା କରିଥିଲି, ଆଜ୍ଞା ! ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ସବୁ କଥା ତାଙ୍କ ଆଗରେ କହିଥିଲି । ମୋ ଦୁଃଖ କାହାଣୀ ଶୁଣି ତାଙ୍କ ଆଖି ଛଳ ଛଳ ହୋଇଗଲା । ସବୁ କଥା ଶୁଣିସାରି କହିଲେ, ଯଦୁବାବୁ, ଘରକୁ ଯାଆନ୍ତୁ; ଆଇନ କାନୁନ୍ ଅନୁସାରେ ଆପଣଙ୍କପାଇଁ ଯାହା କରାଯାଇପାରେ କରାଯିବ ।

ଅଜୟ

-

ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ ସେ ଗୋଟାଏ କିଛି କରିବେ । ଯେତେହେଲେ ମନ୍ତ୍ରୀ ତ !

ଯଦୁ

-

ମନ୍ତ୍ରୀ ବୋଲି ତ ମୋର ବେଶି ଦୁଶ୍ଚିନ୍ତା । ମୋତେ ଦୟା ଦେଖାଇବାକୁ ଯାଇ କୌଣସି ବେଆଇନ କାମ କରିବାକୁ ସେ କ’ଣ ରାଜି ହେବେ ?

ଅଜୟ

-

ନା, ନା, ମନ୍ତ୍ରୀ ଚାହିଁଲେ.....

ଯଦୁ

-

କିଛି କରିପାରିବେ ନାହିଁ, ଆଜ୍ଞା ! ନିଜେ ବରଂ ଅସୁବିଧାରେ ପଡ଼ିଯିବେ । ଲୋକେ କହିବେ କ’ଣ ? ଏଇଟା ଯେ ଦୁର୍ନୀତି !

ଅଜୟ

-

ହୁଁ, ଦେଖାଯାଉ କ’ଣ ହେଉଚି ।

ଯଦୁ

-

ମୋର ଆଉ କିଛି ଦେଖିବାର ନାହିଁ, ଆଜ୍ଞା ! ମୁଁ ସବୁ ଦେଖିସାରିଚି, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖିସାରିଚି । କିନ୍ତୁ ଖାଲି ସାନ୍ତ୍ୱନା, ସମବେଦନା, ସହାନୁଭୂତି ଛଡ଼ା ଆଉ କିଛି ପାଇନାହିଁ । ଆଉ କିଛି ପାଇବି ନାହିଁ । କିଏ ଶୁଣିବ ମୋ’ କଥା ? କିଏ ବୁଝିବ ମୋ କଥା ?

ଅଜୟ

-

(ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ୱାସ ନେଇ) ମୁଁ ବଡ଼ ଦୁଃଖିତ, ଯଦୁବାବୁ, ଆପଣଙ୍କପାଇଁ ମୁଁ କ’ଣ ଯେ କରିପାରିବି, ବୁଝିପାରୁ ନାହିଁ ।

ଯଦୁ

-

କିଛି କରିପାରିବେ ନାହିଁ, ଅଜୟବାବୁ, ମୋ ଭଳି ଗୋଟାଏ କଳଙ୍କିତ ଲୋକପାଇଁ ଆପଣ କିଛି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ବରଂ, ମୁଁ ଆଜି ସୁଯୋଗ ପାଇଚି ଆପଣଙ୍କପାଇଁ କିଛି କରିବାକୁ ।

ଅଜୟ

-

ମୋ’ପାଇଁ ? କ’ଣ କହୁଚନ୍ତି ଆପଣ ?

ଯଦୁ

-

ହଁ, ଆପଣଙ୍କପାଇଁ ଆଉ ଆପଣଙ୍କ ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ପ୍ରେସ୍‌ଟିଜ ପାଇଁ । ମୋ କଥା ଭୁଲିଯାଆନ୍ତୁ, ଅଜୟବାବୁ) ଭୁଲିଯାଆନ୍ତୁ ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ, ଛୁଆପିଲା, ମୋର ଦୁଃଖ- ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଅଭାବ ଅନାଟନର କଥା । ମନେରଖନ୍ତୁ ଖାଲି ଗୋଟାଏ ନିରାଟ ନିର୍ମମ ନିଷ୍ଠୁର ସତ୍ୟ-ଦୁର୍ନୀତି । ମୁଁ ଦୁର୍ନୀତି କରିଚି, ଶାସନ ଦୁର୍ନୀତି କରିଚି, ସମାଜ ଦୁର୍ନୀତି କରିଚି । ହଁ, ଦୁର୍ନୀତି । ଖବରକାଗଜ ଫୋପାଡ଼ିଦେଇ ଆପଣଙ୍କ ପ୍ରେସ୍‌ଟିଜ୍, ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ପ୍ରେସ୍‌ଟିଜ୍ । (ତା’ପରେ ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ି) ଆପଣଙ୍କର ଟିକିଏ ଦୟାବି ହେଲା ନାହିଁ, ଅଜୟବାବୁ ? ଶେଷରେ ମୋ’ରି କଥା ନେଇ ଆପଣଙ୍କ କାଗଜରେ...

ଅଜୟ

-

(ଉଠିପଡ଼ି, ଖବରକାଗଜଟା ଉଠାଇ) ମୁଁ ମୋର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିଚି-ଖବରକାଗଜ ପ୍ରତିନିଧିର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ । ଏଥିରେ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ମାନ ଅଭିମାନର ପ୍ରଶ୍ନ ନାହିଁ ।

ଯଦୁ

-

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ? ସତ କଥା । ଖବରକାଗଜର ପ୍ରତିନିଧି ଆପଣ, ଦୁର୍ନୀତିର ଖବର ପାଇଲେ ଖବରକାଗଜକୁ ନ ପଠେଇବେ କେମିତି ? ଲୋକେ ଜାଣିବେ ‘କେମିତି ? ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ପ୍ରେସ୍‌ଟିଜ୍ ବଢ଼ିବ କେମିତି ? (ମନକୁମନ) ଚାଲ ବାବା ଯଦୁନାଥ, ତମର ପାଞ୍ଚ ବାଇ ତିନି ନମ୍ବର ପାରା ଭାଡ଼ିକୁ ଫେରିଚାଲ, ତମରବି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଛି, ତମରବି ସ୍ତ୍ରୀ ଛୁଆପିଲାର ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ ଅଛି । ତମର ଖାଲି ନାହିଁ ପ୍ରେସ୍‌ଟିଜ୍ !

(କହି କହି ଯଦୁନାଥ ବାହାରିଗଲେ)

ରାଜୁ

-

ଭାଇ, ଭାଇ, ଏଇ ନୂଆବୋଉ ଆସୁଚନ୍ତି ।

ଅଜୟ

-

କ’ଣ ହେଲା, ତା’ର କବିତା ଲେଖା ସରିଲା ?

ରାଜୁ

-

ହଁ, ପକେଟ୍‍ରେ ଅଛି ।

ଅଜୟ

-

କବିତାଟାକୁ ନେଇ ତୁ ଗୋଟାଏ କ’ଣ ଇଏ କରିବୁ ବୋଲି କହୁଥିଲୁ ପରା ?

ରାଜୁ

-

ସୁର୍ ଦେଇ ତାଙ୍କ ଜନ୍ମଦିନରେ ଗାଇବି ବୋଲି ଭାବୁଥିଲି । ହେଲେ କବିତା ଯାହା ଲେଖିଚନ୍ତି ନା, ଓସ୍ତାଦ୍‌ ବଡ଼େ ଗୁଲାମ୍ ଅଲ୍ଲୀ’ବି ପାରିବେ ନାହିଁ । ଶୁଣିବ-? (ପକେଟରୁ କାଗଜ ବାହାରକରି ପଢ଼ିଲା)

ମନର ଟିକି ଚଢ଼େଇ, ଯାଆ ଉଡ଼ିଯାଆ, ଯାଆ...

ପ୍ରାଣର ଟିକି ବୋଇତ, ଯାଆ ଭାସି ଯାଆ, ଯାଆ... .

ଯେଉଁଠି ନେଳି ଆକାଶ ରୂପେଲି ତାରା ଡାକୁଚି ଖାଲି ଆ, ଆ...

ଅଜୟ

-

ହୁଁ, ପୂରାପୂରି ଆବ୍‌ଷ୍ଟ୍ରାକ୍‌ଟ୍ ଆଇଡ଼ିଆ । ମନ୍ଦ ହୋଇନାହିଁ ।

ରାଜୁ

-

ଆହୁରି ଅଛି, ଶୁଣ ! (ପୁଣି ପଢ଼ିଲା)

ସେଇଠି ବଣ ପାହାଡ଼ ମେଳେ

ଝରଣା କୂଳେ କୂଳେ

ଭାଲୁଛୁଆଟି ଡାକୁଛି ମୋତେ ମାଆ, ମାଆ, ମାଆ...

ଅଜୟ

-

(ଅପ୍ରସ୍ତୁତ ବୋଧ କରି) ଅସମ୍ଭବ, ଏଇଟା କେବେ ଗୋଟାଏ କବିତା ହୋଇପାରେନା ।

ରାଜୁ

-

ଅଥଚ, ଏଇ କବିତାରେ ସେ ଏକଦମ୍ ବିଭୋର ।

ଅଜୟ

-

ନନ୍‌ସେନ୍‌ସ ! ଦିନରାତି ଚବିଶ ଘଣ୍ଟା ସେଇ ଭାଲୁ ଛୁଆର ଗପ । ଯଦୁବାବୁର ଟୋକାଟା ତା’ର ମୁଣ୍ଡ ଖରାପ କରିଦେଇଚି ।

ରାଜୁ

-

ତେବେ ଉପାୟ ? ହୁକୁମ ହୋଇଗଲାଣି, ଚଞ୍ଚଳ ଟ୍ୟୁନିଂ ଦରକାର । ଡ୍ୟାମିଟ୍, ମରିଗଲି ମୁଁ ।

ଅଜୟ

-

କବିତାଟା ଶୁଣିଲେ ଯେକୌଣସି ଲୋକ ଭାବିବ, ସେ ବଦ୍ଧପାଗଳ । ତା’ପରେ ପୁଣି ଜନ୍ମଦିନ ଭଳି ଦିନରେ ଏମିତି ଗୋଟାଏ କବିତା ! ଛି, ଛି, ମୁଁ’ତ କେବେ...

(ପ୍ରବେଶ କଲା ଇନ୍ଦୁ । ସଦ୍ୟ ନିଦରୁ ଉଠିଆସିଲାଭଳି ତନ୍ଦ୍ରାଜଡ଼ିତ ଚାହାଣି । ସ୍ଥିରଦୃଷ୍ଟିରେ ଅଜୟଆଡ଼କୁ ମୁହୂର୍ତ୍ତକପାଇଁ ଅନାଇରହିଲା )

ଇନ୍ଦୁ

-

କଳ୍ପନାବି କରିନଥିଲ, ନା ? ସତେ, ମୁଁ’ବି କେବେ କଳ୍ପନା କରିପାରିନଥିଲି, ଏମିତି ଗୋଟାଏ କବିତା ମୁଁ ଲେଖିପାରିବି ବୋଲି ।

ଅଜୟ

-

ନା, ନା, ଇନ୍ଦୁ, କଥାଟା ତମେ ଠିକ୍‌...

ଇନ୍ଦୁ

-

(ରାଜୁଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ ଆଦେଶର ସ୍ଵରରେ) ମୁଁ ଗୀତଟା ଶୁଣିବି ।

ରାଜୁ

-

ମୃଦୁ ପ୍ରତିବାଦ କରି ଶୁଣିବ, ମାନେ ? ମୁଁ, ଇଏ

ଇନ୍ଦୁ

-

ଘଣ୍ଟାଏ ସମୟ ତମେ ନେବବୋଲି କହିଥିଲ । ମୁଁ ଗୀତଟା ଶୁଣିବି ।

ରାଜୁ

-

(ଅସହାୟ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଅଜୟଆଡ଼କୁ ଥରେ ଚାହିଁ) ଜିନିଷଟା ଟିକିଏ, ଇଏ...

(ଅଜୟ ଗୋଟାଏ ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ୱାସ ନେଲା । ରାଜୁ ଅନନ୍ୟୋପାୟ ଭାବରେ ଗୀତଟି ଗାଇବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା । ଅଜୟ ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲା । ଇନ୍ଦୁ ବିଭୋର ହୋଇ ଗୀତ ଶୁଣିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଗୀତର ଶେଷଆଡ଼କୁ ଘର ଭିତରକୁ ଝଡ଼ବେଗରେ ପଶିଆସିଲା ଅଜୟ)

ଅଜୟ

-

(ଚପା ଗର୍ଜନର ସ୍ଵରରେ) ଗୀତ ବନ୍ଦକର, ରାଜୁ !

(ରାଜୁ, ଆହତ ବିସ୍ମୟରେ ଗୀତ ବନ୍ଦ କରିଦେଲା । ଇନ୍ଦୁ କିନ୍ତୁ ଆଗଭଳି ବିଭୋର)

ଏ ଘର ମୋର । ମୁଁ ଗୋଟାଏ ଖବରକାଗଜର ରିପୋର୍ଟର । ମୋର ମାନ ଅଛି, ମୋର ସମ୍ମାନ ଅଛି । ମୋର ଭଦ୍ରଭାବରେ, ସୁସ୍ଥଭାବରେ ବଞ୍ଚିବାର ଅଧିକାର ଅଛି । ଗୋଟାଏ ମ୍ୟାନିଆକ୍‌ର ପାଲରେ ପଡ଼ି ମୁଁ ମୋ ଘରଟାକୁ ପାଗଳା ଗାରଦ କରିବାକୁ ଦେବି ନାହିଁ ।

(ପ୍ରବଳ ଉତ୍ତେଜନାରେ ଆଉ କିଛି କହିନପାରି ବାହାରକୁ ଚାଲିଗଲା)

[ପୂର୍ବର ସେହି ଦୃଶ୍ୟ । ଇନ୍ଦୁର ଜନ୍ମଦିନ । ଘରଭିତରେ ସାଜସଜ୍ଜା । ଦୃଶ୍ୟ ଆରମ୍ଭରେ ଦେଖାଗଲା, ସରୋଜ ଟେଲିଫୋନ ଧରିଚି ।]

ସରୋଜ

-

ହଁ, ହଁ, ମୁଁ ଅଜୟ ମହାପାତ୍ରଙ୍କ ଘରୁ କହୁଚି । ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ପ୍ରତିନିଧି ଅଜୟ ମହାପାତ୍ର । କ’ଣ କହିଲେ ? ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ଅଧଘଣ୍ଟାଏ ହେଲା ବାହାରି ଆସିଚନ୍ତି ? ଏଇଠିକି ଆସିଚନ୍ତି ? ହଁ, ହଁ, ଏଠି ଆଜି ତାଙ୍କର ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଥିଲା ! ଆଚ୍ଛା, ଆଚ୍ଛା, ଠିକ୍‌ ଅଛି । (ଟେଲିଫୋନ୍‌ ରଖିଦେଇ, ମନକୁମନ) ଲଙ୍ଗ୍‌ ଲିଭ୍‌ ଶ୍ରୀ ନିରାକାର ।

(ବାହାରୁ ପ୍ରବେଶକଲେ ଜଣେ ମଧ୍ୟବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତି-ମହାଦେବ । ଧୋତି ଓ ପଞ୍ଜାବୀ ସୌଖିନଭାବରେ ପରିହିତ । ଇତସ୍ତତଃ ଭାବରେ ସେ ସରୋଜଆଡ଼କୁ ଆଗେଇଆସିଲେ । ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ସରୋଜର ଭ୍ରୂକୁଞ୍ଚିତ ହେଲା-।)

ସରୋଜ

-

ଆପଣ- ?

ମହାଦେବ

-

ଆଜ୍ଞା ହଁ, ତିନିଦିନ ହେଲା ଦେଖାନପାଇ ଫେରିଯାଉଥିଲି । ଆଜି ଧରିଚି ଆପଣଙ୍କୁ ।

ସରୋଜ

-

ଆପଣ କାହାକୁ ଖୋଜୁଚନ୍ତି, କହିଲେ ? ଏଇଟା ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ପ୍ରତିନିଧି ଅଜୟ ମହାପାତ୍ରଙ୍କର ଘର ।

ମହାଦେବ

-

(ସୋଫା ଉପରେ ବସିପଡ଼ି ରୁମାଲରେ ମୁହଁ ପୋଛି) ଆଜି ଆଉ ଛାଡ଼ୁ ନାହିଁ ।

ସରୋଜ

-

(ଟିକିଏ ରହି, ସ୍ଥିର ସ୍ୱରରେ) ଆପଣ କିଏ ?

ମହାଦେବ

-

ମୁଁ ? ମୁଁ କିଏ ? (ତା’ପରେ ହଠାତ୍‌ ସରୋଜକୁ) ମୁଁ କିଏ ?

ସରୋଜ

-

ଆହା, ମୁଁ ପଚାରୁଚି ପରା ଆପଣ କିଏ ?

ମହାଦେବ

-

ମୁଁ’ବି ସେଇକଥା ପଚାରୁଚି, ମୁଁ କିଏ ?

ସରୋଜ

-

(ବିସ୍ମୟ ବୋଧ କରି) କାହାକୁ ଖୋଜୁଚନ୍ତି ଆପଣ ?

ମହାଦେବ

-

ଆପଣଙ୍କୁ । ଆଜି ଆଉ ଛାଡ଼ୁନାହିଁ । (ସରୋଜ ପାଖକୁ ଲାଗିଆସି) ତିନିପାଞ୍ଜିରୁ ଯାଇଚି, ଆଜ୍ଞା ! ମୁଁ କ’ଣ ଆଉ ମୁଁ ହୋଇ ଅଛି କି ! କିଏ ଆଉ ଚିହ୍ନିବ ମୋତେ ?

ସରୋଜ

-

ଆସିଚନ୍ତି କୁଆଡ଼େ ଆପଣ ?

ମହାଦେବ

-

ତିନିଦିନ ହୋଇଗଲାଣି ଆସୁଚି । ଆଜି ଧରିଚି । ଛାଡ଼ିବି ନାହିଁ ।

ସରୋଜ

-

(ବିରକ୍ତି ବୋଧ କରି) କ’ଣ କିଛି କଥାବାର୍ତ୍ତା ଅଛି ?

ମହାଦେବ

-

ଅଛି, ପୁଣି ନାହିଁ ।

ସରୋଜ

-

ଅଛି, ପୁଣି ନାହିଁ ! ନାହିଁ କାହିଁକି ?

ମହାଦେବ

-

ଅଛି ବୋଲି । କଥାବାର୍ତ୍ତା କଲେ ମଲି, କଥାବାର୍ତ୍ତା ନ କଲେ’ବି ମଲି ।

ସରୋଜ

-

ହୁଁ । ଆଚ୍ଛା, ତେବେ ବସନ୍ତୁ, ମୁଁ ଡାକିଦେଉଚି ।

(କହି ଯିବାକୁ ଉଦ୍ୟତ ହେଲାବେଳେ ମହାଦେବ ବ୍ୟାକୁଳ ଭାବରେ ସରୋଜର ହାତ ଚାପିଧରି ଅଟକାଇଦେଲା । )

ମହାଦେବ

-

ନା, ନା, ଆଜ୍ଞା ! ଡାକନ୍ତୁ ନାହିଁ, ଡାକନ୍ତୁ ନାହିଁ । ମୁଁ ପାଗଳ ନୁହେଁ । ମୁଁ ମହାଦେବ ।

ସରୋଜ

-

ମହାଦେବ ? କୋଉ ମହାଦେବ ?

ମହାଦେବ

-

ଶ୍ରୀ ମହାଦେବ ପୂଜାପଣ୍ଡା । ତିନିଦିନ ହେଲା ଏଠିକି ଆସୁଚି, ଦେଖାନପାଇ ଫେରିଯାଉଚି । ଆଜି ଆପଣଙ୍କୁ ପାଇଚି, ଆଉ ଛାଡ଼ିବି ନାହିଁ । ବସନ୍ତୁ ଆଜ୍ଞା, ମୁଁ ଯାହା କହୁଚି, ଶୁଣନ୍ତୁ । (କହି ପ୍ରାୟ ଜବରଦସ୍ତି ସରୋଜକୁ ବସାଇଦେଲା) କଥାବାର୍ତ୍ତା କଲେ ମଲି, କଥାବାର୍ତ୍ତା ନ କଲେବି ମଲି । ଥରେ ଖାଲି ମୋ ହାବୁଡ଼ରେ କେଉଁଠି ପଡ଼ନ୍ତା, ଦେଖିନିଅନ୍ତି ତାକୁ ।

ସରୋଜ

-

କାହାକୁ ଦେଖିନେବେ ?

ମହାଦେବ

-

ସେଇ, ସେଇ, କ’ଣ ତ ତା’ନାଁଟା ? ମନୋରମା-ହଁ, ହଁ, କୁମାରୀ ମନୋରମା-।

ସରୋଜ

-

ମନୋରମା ? କୋଉ ମନୋରମା ?

ମହାଦେବ

-

ଜାଣିନାହାନ୍ତି ତ ! ରକ୍ଷା ପାଇଯାଇଚନ୍ତି । ଆପଣଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ କ’ଣ ଏଇ ପାଖଆଖରେ କେଉଁଠି ଅଛନ୍ତି ।

ସରୋଜ

-

ନାହାନ୍ତି ।

ମହାଦେବ

-

ତେବେ କ’ଣ ବାହାରକୁ କେଉଁଆଡ଼େ ଯାଇଚନ୍ତି ?

ସରୋଜ

-

(ହସିପକାଇ) ବାହାରକୁ ଯାଇନାହାନ୍ତି କି ଭିତରକୁ ଆସିନାହାନ୍ତି । କ’ଣ ଦରକାର, କହନ୍ତୁ ।

ମହାଦେବ

-

(ଟିକିଏ ଚିନ୍ତାକରି) ବାହାରକୁ ଯାଇନାହାନ୍ତି କି ଭିତରକୁ ଆସିନାହାନ୍ତି । ତେବେ କୁଆଡ଼େ ଗଲେ ?

ସରୋଜ

-

ଜନ୍ମ ହୋଇନାହାନ୍ତି ।

ମହାଦେବ

-

ଜନ୍ମ ହୋଇନାହାନ୍ତି, ମାନେ ? (ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ) ଜନ୍ମ ହୋଇନାହାନ୍ତି ?

ସରୋଜ

-

ନା, ଜନ୍ମ ହୋଇନାହାନ୍ତି ।

ମହାଦେବ

-

ଆପଣଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଜନ୍ମ ହୋଇନାହାନ୍ତି ? ରହନ୍ତୁ, ରହନ୍ତୁ, କେମିତି ସବୁ ଗୋଳମାଳିଆ ହୋଇଯାଉଚି । (ମନକୁମନ) ଆପଣଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଜନ୍ମ ହୋଇନାହାନ୍ତି ...

ସରୋଜ

-

(କୃତ୍ରିମ ଅନୁଶୋଚନାରେ) କ’ଣ କରିବି ? ଆକ୍‌ସିଡ଼େଣ୍ଟ, ଦୁର୍ଘଟଣା ।

ମହାଦେବ

-

ଏଁ, କ’ଣ କହିଲେ, କ’ଣ କହିଲେ, ଆକ୍‌ସିଡ଼େଣ୍ଟ ? ତେବେ କ’ଣ ଆକ୍‌ସିଡ଼େଣ୍ଟରେ ଆପଣଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ...

ସରୋଜ

-

ଠିକ୍‌ ଧରିଚନ୍ତି, ଜନ୍ମ ହୋଇନାହାନ୍ତି ।

ମହାଦେବ

-

(ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ଆଉଁସି) ଆକ୍‌ସିଡ଼େଣ୍ଟରେ ଜନ୍ମ ହୋଇନାହାନ୍ତି ? ରହନ୍ତୁ, ରହନ୍ତୁ, କେମିତି ସବୁ ଗୋଳମାଳିଆ ହୋଇଯାଉଚି । ଆପଣଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଆକ୍‌ସିଡ଼େଣ୍ଟରେ- ନା, ନା, ତା’ କ’ଣ କେବେ ସମ୍ଭବ ?

ସରୋଜ

-

ଅସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ସେଇଆ ହୋଇଚି ।

ମହାଦେବ

-

(ଚିନ୍ତାକରି) କିନ୍ତୁ ମୁଁ’ତ ଶୁଣିଥିଲି ଆପଣଙ୍କର ସ୍ତ୍ରୀ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ।

ସରୋଜ

-

ଆପଣ କାହାପାଖକୁ ଆସିଚନ୍ତି ? ମୋ’ପାଖକୁ, ନା ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ପାଖକୁ ?

ମହାଦେବ

-

ଆପଣଙ୍କ ପାଖକୁ । ତେବେ କହୁଥିଲି କ’ଣ କି, ସ୍ତ୍ରୀ ପାଖଆଖରେ ଥିଲେ ଟିକିଏ ଅସୁବିଧା ।

ସରୋଜ

-

ଅସୁବିଧା କାହିଁକି ?

ମହାଦେବ

-

ସେଇ, ଯାହା କହୁଥିଲି, ମନୋରମା ! ସିଏବି ସ୍ତ୍ରୀ, ମାନେ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକ ।

ସରୋଜ

-

ଓହୋ, ତେବେ, କ’ଣ ତ ଆପଣଙ୍କ ନାଁଟା ?

ମହାଦେବ

-

ମହାଦେବ, ଶ୍ରୀ ମହାଦେବ ପୂଜାପଣ୍ଡା ।

ସରୋଜ

-

ମହାଦେବବାବୁ, ଚଞ୍ଚଳ ଏଠୁ ଖସିଯାନ୍ତୁ ।

ମହାଦେବ

-

(ବିସ୍ମିତ ଭାବରେ) ଖସିଯିବି ? ଖସିଯିବି କାହିଁକି ?

ସରୋଜ

-

ସ୍ତ୍ରୀ ଏଇ ଆରଘରେ ଅଛନ୍ତି । ଆଜି ତାଙ୍କର ଜନ୍ମଦିନ ।

ମହାଦେବ

-

(ଆହୁରି ବିସ୍ମୟରେ) କିନ୍ତୁ ଆପଣ’ତ କହିଲେ...

ସରୋଜ

-

ସ୍ତ୍ରୀ ନାହାନ୍ତି ବୋଲି ତ ? ଠିକ୍‌ କହିଚି । ଆର ଘରେ ଯେ ଅଛନ୍ତି । ସେ ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ନୁହନ୍ତି , ମୋର ବନ୍ଧୁଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ, ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ପ୍ରତିନିଧି ଅଜୟ ମହାପାତ୍ରଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ।

ମହାଦେବ

-

ଆପଣଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ନୁହନ୍ତି ! ଅଜୟବାବୁଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ? ତେବେ ଆପଣ ?

ସରୋଜ

-

ସେଇଟାଇ ତ ହେଉଚି ମୁସ୍କିଲ । ମୁଁ ହେଉଚି ମୁଁ ।

ମହାଦେବ

-

ମୁଁ ? ମାନେ, ଆପଣ ହେଉଚନ୍ତି ମୁଁ ? ରହନ୍ତୁ, ରହନ୍ତୁ, ସବୁ କେମିତି ଗୋଳମାଳିଆ ହୋଇଯାଉଚି । ତେବେ ମୁଁ କିଏ ?

ସରୋଜ

-

ଆପଣଙ୍କର ଗିଲାସେ ପାଣି ଦରକାର ?

ମହାଦେବ

-

କ’ଣ କହିଲେ ? ପାଣି ? ହଁ, ପାଣି ଦରକାର ।

(ଏହି ସମୟରେ ଭିତରୁ ଆସିଚି ରାଜୁ । ହାତରେ ଗୋଟିଏ ଟ୍ରେ । ଟ୍ରେ’ରେ ଅଛି ସରବତ୍‌)

ରାଜୁ

-

ସରବତ୍‌ ?

ସରୋଜ

-

(ମହାଦେବକୁ) ସରବତ୍‌ ଖାଇବେ ?

ମହାଦେବ

-

ପାଣି ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ ସରବତ୍‌ ? ଆଚ୍ଛା, ଦିଅନ୍ତୁ । ( ଢକ ଢକ କରି ସରବତ୍‌ ପିଇସାରି, ରାଜୁକୁ) ଆପଣ କିଏ ?

ରାଜୁ

-

ଆପଣ କିଏ ?

ମହାଦେବ

-

ରାଜକୁ ଚିହ୍ନିପାରି ଆରେ, ଆପଣ ? ଆପଣଙ୍କୁ ତ ମୁଁ ଦେଖିଚି - ସେଇ ପଅରଦିନ ଏଠିକି ଆସିଥିଲି, ଅଜୟବାବୁଙ୍କୁ ଖୋଜିବାପାଇଁ !

ରାଜୁ

-

ଓ, ଆପଣ ଭାଇଙ୍କୁ ଖୋଜୁଚନ୍ତି ?

ମହାଦେବ

-

ତିନିଦିନ ହେଲା ଖୋଜୁଚି । ଆଜି ଆଉ ଛାଡ଼ୁନାହିଁ ।

ରାଜୁ

-

ଟିକିଏ ଅପେକ୍ଷାକରନ୍ତୁ, ମୁଁ ଡାକିଦେଉଚି ।

ମହାଦେବ

-

(ଉଠି ଠିଆହୋଇ, ରାଜୁକୁ ବାଧାଦେଇ) ଶୁଣନ୍ତୁ, ଶୁଣନ୍ତୁ । (ରାଜୁ ପାଖକୁଯାଇ) ଅଜୟବାବୁଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ କ’ଣ ଏଇଠି ଅଛନ୍ତି ?

ରାଜୁ

-

କିଏ, ନୂଆବୋଉ ? ହଁ, ଅଛନ୍ତି । ଆଜି ତାଙ୍କର ଜନ୍ମଦିନ । କାହିଁକି ?

ମହାଦେବ

-

(ଅସହାୟଭାବରେ ସରୋଜଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ) ଅଛନ୍ତି ? ମୁଁ ତେବେ କ’ଣ କରିବି-?

ସରୋଜ

-

ଏଆଡ଼କୁ ଆସନ୍ତୁ । (ମହାଦେବ ପାଖକୁ ଗଲା । ରାଜୁ ଭିତରକୁ ଗଲା) ବସନ୍ତୁ-। (ମହାଦେବ ବସିଲା) କୁଆଡ଼େ ଆସିଚନ୍ତି ଆପଣ ?

ମହାଦେବ

-

ସେଇ, ମନୋରମା, ଯାହା କଥା ଆପଣଙ୍କୁ କହୁଥିଲି ।

ସରୋଜ

-

ହଁ, କ’ଣ ହେଲା ?

ମହାଦେବ

-

ତା’ରି କଥା କହିବାକୁ ଆସିଚି । ବଦମାସ ମାଇକିନାଟା ମୋତେ ବୁଡ଼େଇଦେଇ ଯାଇଚି । ମୁଁ କ’ଣ ଆଉ ମୁଁ ହୋଇ ଅଛି ?

ସରୋଜ

-

କ’ଣ ହେଇଚି ?

ମହାଦେବ

-

ସଂସ୍କୃତ ଶ୍କୋକ ଅଛି । ବିଶ୍ୱାସ ନୈବ କର୍ତ୍ତବ୍ୟଂ ସ୍ତ୍ରୀଷୁ ରାଜକୁଳେଷୁ ଚ...’ ସେଟା କ’ଣ ମିଛ କଥା ?

ସରୋଜ

-

ଶ୍କୋକଟା ଯେ ଲେଖିଥିଲେ ସେ ଜାଣିଥିବେ । ଆପଣ କ’ଣ କହୁଚନ୍ତି, କହନ୍ତୁ-।

ମହାଦେବ

-

ମୁଁ ଆଉ ଅଧିକା କ’ଣ କହିବି ? ସେଇ ମନୋରମା-

ସରୋଜ

-

(ବିରକ୍ତ ହୋଇଉଠି) ମନୋରମା, ମନୋରମା, ମନୋରମା ! ଦେଖନ୍ତୁ, କ’ଣ ଆପଣଙ୍କ ନାଁଟା- ହଁ, ମହାଦେବବାବୁ, ମୋର ଟିକିଏ ଗରମ ଦୋଷ ଅଛି । ଟିକିଏ ବେଶିମାତ୍ରାରେ ସୁରା ପାନ କରେ ।

ମହାଦେବ

-

(ବିସ୍ମୟରେ ଆପଣ ସୁରା ପାନ କରନ୍ତି ? ରହନ୍ତୁ, ରହନ୍ତୁ, ସବୁ କେମିତି ଗୋଳମାଳିଆ ହେଇଯାଉଚି । ଆପଣ ସୁରା ପାନ କରନ୍ତୁ ?

ସରୋଜ

-

ଖାଲି କରେ ନୁହେଁ, ବର୍ତ୍ତମାନ’ବି କରିଚି । ସାବଧାନ ! ମନୋରମାର କିଛି ହେବନାହିଁ । ଆପଣ ହଇରାଣରେ ପଡ଼ିଯିବେ ।

ମହାଦେବ

-

(ଆତଙ୍କ ଅନୁଭବ କରି, ଉଠି ଠିଆହୋଇ) ମୁଁ, ମୋତେ, ତେବେ ମୁଁ କ’ଣ କରିବି ?

ସରୋଜ

-

ବାହାରକୁ ଯିବାର ଦୁଆର ଖୋଲା ଅଛି । ରାସ୍ତା ଦେଖନ୍ତୁ । (ମହାଦେବ ପରବରେ ଇତସ୍ତତଃ ରହିଲାବେଳେ ଭିତରୁ ପ୍ରବେଶ କଲା ଅଜୟ । କେତେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ମହାଦେବକୁ ଚାହିଁ ପ୍ରଶ୍ନ କଲା)

ଅଜୟ

-

ଆପଣ ମୋତେ ଖୋଜୁଥିଲେ ? ମୁଁ ଅଜୟ ମହାପାତ୍ର । (ମହାଦେବ ଦୌଡ଼ିଆସି ଅଜୟକୁ ପ୍ରାୟ କୁଣ୍ଢାଇପକାଇ ସରୋଜଆଡ଼କୁ ଅଙ୍ଗୁଳି ସଙ୍କର କରି)

ମହାଦେବ

-

ସୁରା ପାନ କରିଚନ୍ତି । (ମୁହୂର୍ତ୍ତକପାଇଁ ଅଜୟର ଭ୍ରୂକୁଞ୍ଚିତ ହେଲା । ତା’ପରେ ସହଜଭାବରେ କହିଲା)

ଅଜୟ

-

ବସନ୍ତୁ, (ମହାଦେବ ଇତସ୍ତତଃ ହୋଇ ବସିଲା) କହନ୍ତୁ ।

ମହାଦେବ

-

ଆପଣଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ?

ଅଜୟ

-

ଘର ଭିତରେ ଅଛି । କାହିଁକି ?

ମହାଦେବ

-

ଏକାଠି ଚାଲିଆସିବେ ନାହିଁ’ତ ?

ଅଜୟ

-

ଯଦି ଆସିବାକୁ ଚାହାନ୍ତି, ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବେ । ଘରଟା ତାଙ୍କର ।

ମହାଦେବ

-

ତେବେ ମୁଁ ଚଞ୍ଚଳ ସାରିଦିଏ । ତିନିଦିନ ହେଲା ଆପଣଙ୍କ ପାଖକୁ ଦୌଡ଼ୁଚି । ଆଜି ପାଇଚି । ଆଉ ଛାଡ଼ିବି ନାହିଁ । ଆରେ, ଆପଣଙ୍କ କାଗଜ କଲମ କାହିଁ ! ମୋ କଥାଗୁଡ଼ାକ ଟିପିନେବେ ନାହିଁ ?

ଅଜୟ

-

ମୁଁ ଟିକିଏ ବ୍ୟସ୍ତ ଅଛି । କାମଟା କ’ଣ, ଚଞ୍ଚଳ କହନ୍ତୁ ।

ମହାଦେବ

-

ଖବରଟା, ଯେମିତି ହେଉ, ଆପଣଙ୍କ କାଗଜରେ ବାହାର କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ମୋର ସର୍ବନାଶ ହୋଇଯାଇଚି, ଆଜ୍ଞା ! ଆପଣ ମୋତେ ସାହାଯ୍ୟ ନ କଲେ

ଅଜୟ

-

କଥାଟା କ’ଣ, ଆଗେ କହନ୍ତୁ ।

ମହାଦେବ

-

କୋଟେସନ’ବି ସବୁ ଟିପିଆଣିଚ, ଆଜ୍ଞା ! ‘ବିଶ୍ୱାସ ନୈବ କର୍ତ୍ତବ୍ୟଂ ସ୍ତ୍ରୀଷୁ ରାଜକୁଳେଷୁ ଚ, ଟେଚେରି, ଦାଇ ନେମ୍‌ ଇଜ୍‌ ଓମାନ୍‌’ ।

ଅଜୟ

-

କ’ଣ କହୁଚନ୍ତି ଆପଣ ?

ମହାଦେବ

-

ଠିକ୍‌ କହୁଚି । ସେଇ, ସେଇ ମନୋରମା ମୋର ଯେଉଁ ସର୍ବନାଶ କରିଚି ନା, ତାକୁ ମୁଁ ଛାଡ଼ିବି ନାହିଁ, ଯେମିତି ହେଉ ଦେଖିନେବି । ଆପଣ ଖାଲି ଆପଣଙ୍କ କାଗଜରେ ଟିକେ ...

ଅଜୟ

-

ନା, ମୁଁ କିଛି ବୁଝି ପାରୁନାହିଁ ।

ମହାଦେବ

-

ପ୍ରତାରଣା, ପ୍ରବଞ୍ଚନା, ବିଶ୍ଵାସଘାତକତା ! ମୋ ସଙ୍ଗରେ ଇଏ କରି, ମୋତେ ବାହାହେବ ବେଲି କହି, ଶେଷରେ ମୋ ଘରଦ୍ଵାର ଜମିବାଡ଼ି ସବୁ ନିଜ ନାଁରେ ଲେଖାଇନେଇ କୁଆଡ଼େ ଯେ ଚମ୍ପଟ ଦେଲା ବଦମାସ ମାଇକିନାଟା !

ଅଜୟ

-

ଭଦ୍ରଭାବରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରନ୍ତୁ, ଏଟା ଭଦ୍ରଲୋକଙ୍କ ଘର ।

ମହାଦେବ

-

(ହତାଶଭାବରେ ନିଶ୍ଵାସ ନେଇ) କଥାବାର୍ତ୍ତା କଲେ ମଲି, କଥାବାର୍ତ୍ତା ନ କଲେବି ମଲି । କ’ଣ କରିବି, ସେଇ ମନୋରମା ମୋତେ ପାଗଳ କରିଦେଇଯାଇଚି । ମୁଁ କ’ଣ ଆଉ ମୁଁ ହୋଇ ଅଛି ?

ଅଜୟ

-

ମୋତେ କ’ଣ କରିବାକୁ କହୁଚନ୍ତି ?

ମହାଦେବ

-

ଖାଲି କଡ଼ା କରି ଗୋଟାଏ ଖବର ଛାପିଦିଅନ୍ତୁ, ‘‘ଛଳନାମୟୀ ମନୋରମାର ଛଳନା ପ୍ରତି ସାବଧାନ’’-ଗତ କିଛିଦିନ ହେଲା ପୁରୀ ସହରରେ ମନୋରମାନାମ୍ନୀ ଜଣେ ଯୁବତୀ ବହୁ ନିରୀହ ଯୁବକଙ୍କୁ ନିଜ ପାଲରେ ପକାଇ ନାକେଦମ୍‌ କରୁଥିବାର ଖବର ମିଳିଚି ।

ଅଜୟ

-

ହୁଁ, ତା’ପରେ ?

ମହାଦେବ

-

ପୁରୀ ସହରର ଜଣେ ସରଳ ସଚ୍ଚରିତ୍ର ଯୁବକ ଶ୍ରୀ ମହାଦେବ ପୂଜାପଣ୍ଡ।, ମାନେ ମୁଁ, ଏହି ପ୍ରତାରଣାର ଶିକାର ହୋଇ ମନୋରମା ନାମ୍ନୀ ଯୁବତୀ ନାମରେ ନିଜର ସ୍ଥାବର ଅସ୍ଥାବର ସମସ୍ତ ସମ୍ପତ୍ତି ହସ୍ତାନ୍ତର କରିଦେଲା ପରେ ହଠାତ୍‌ ଯୁବତୀଟି ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହାଇଚି ।

ଅଜୟ

-

ପୁଲିସରେ ଡାଏରି ଦିଅନ୍ତୁ ।

ମହାଦେବ

-

ପୁଲିସରେ ଡାଏରି ଦେବ ? ନା, ନା, ମୁଁ କୋର୍ଟ କଚେରିକୁ ଦୌଡ଼ିପାରିବି ନାହିଁ । ଥରେ ଖାଲି ଆପଣଙ୍କ କାଗଜରେ ଖବରଟା ବାହାରିଯାଉ- ‘‘ଛଳନାମୟୀ ମନୋରମାର ଛଳନା ପ୍ରତି ସାବଧାନ !’’

ଅଜୟ

-

ମୁଁ ତ ଏ ଖବରଟା ଦେଇପାରିବି ନାହିଁ ।

ମହାଦେବ

-

ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ ! କାହିଁକି ? ଆପଣ ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ପ୍ରତିନିଧି-

ଅଜୟ

-

ସେସବୁ ଆପଣ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ଆଇନ୍‍କାନୁନ୍ କଥା । ଆପଣ କିଏ, ମନୋରମା କିଏ, ଛଳନା କ’ଣ, ପ୍ରତାରଣା କ’ଣ, ମୁଁ ତ କିଛି ଜାଣିନାହିଁ ।

ମହାଦେବ

-

ମୁଁ ପରା ନିଜେ କହୁଚି, ଆଜ୍ଞା, ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ଦ୍ଵାହି ପକାଇ କହୁଚି, ସବୁ ସତ କଥା ! ଦିନ କେତେ ରୋଜ ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ସମୁଦ୍ରକୂଳରେ ବୁଲେଇ ବୁଲେଇ ମୋତେ କାବୁକରି ବାହାହେବ ବୋଲି କହି ଶେଷରେ ସମ୍ପତ୍ତିବାଡ଼ି ସବୁ ନିଜ ନାଁରେ ଲେଖାଇନେଇ ଚମ୍ପଟ୍‌ ।

ଅଜୟ

-

ହୋଇପାରେ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ନିରୁପାୟ । ଏ ଖବର ଆମ କାଗଜରେ ବାହାରିପାରିବ ନାହିଁ ।

ମହାଦେବ

-

କାହିଁକି ବାହାରିପାରିବ ନାହିଁ ? ଏହିପରି କେତେ ରକମ ଖବର’ତ ବାହାରୁଚି ଆପଣଙ୍କ କାଗଜରେ । ଗୋଟାଏ କିଏ ଭଦ୍ରବେଶୀ ଠକ ଏକ ହଜାର ଟଙ୍କା ଠକେଇ ନେଇ ଚମ୍ପଟ ହେଲା-

ଅଜୟ

-

ଆଉ ବେଶି ବିରକ୍ତ କରନ୍ତୁ ନାହିଁ । ମୁଁ ବଡ଼ ବ୍ୟସ୍ତ ଅଛି ।

ମହାଦେବ

-

ହେଲେ ମୁଁ ଯାହା କହୁଚି, ଏକଦମ ସତକଥା ଆଜ୍ଞା !

ଅଜୟ

-

ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏଇସବୁ ଆଜେବାଜେ ଖବର ଛପେଇଲେ କାଗଜ ବଦନାମ ହୋଇଯିବ ।

ମହାଦେବ

-

(ଆହତଭାବରେ ଉଠି ଠିଆହୋଇ) ଆଜେବାଜେ ଖବର ? ମୁଁ ନିଜେ ଭୁକ୍ତଭୋଗୀ, ମୁଁ ନିଜେ ଆପଣଙ୍କୁ କହୁଚି ! ଆପଣ କହୁଚନ୍ତି, ଆଜେବାଜେ ଖବର ?

ଅଜୟ

-

କୋଉଠିକାର କିଏ ମନୋରମା, ତା’ ନାଁରେ ଇଆଡ଼ୁ ସିଆଡ଼ୁ ଖବର ଛାପି ଆମ କାଗଜ ପୁଣି କୋର୍ଟ କଚେରିକୁ ଦଉଡ଼ୁଥିବ ନା’ କ’ଣ ? ଆପଣ ଯା’ନ୍ତୁ, ବୁଝିଲ, ଅନ୍ୟ କେଉଁଠି ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତୁ । ମୋର ଅନ୍ୟ କାମ ଅଛି ।

ମହାଦେବ

-

ତିନିଦିନ ହେଲା ଆପଣଙ୍କ ପାଖକୁ ଦୌଡ଼ି ଦୌଡ଼ି ଆପଣ ଶେଷରେ....

ଅଜୟ

-

ତିନିଦିନ ଆଗରୁ ଦେଖାହୋଇଥିଲେବି କିଛି ଲାଭ ହୋଇନଥାନ୍ତା । ଆଚ୍ଛା-(କହି ନମସ୍କାର କରି ମହାଦେବକୁ ଯିବାକୁ ଇଙ୍ଗିତ ଦେଲା)

ମହାଦେବ

-

(ହତାଶ ଭାବରେ) ଏତେ ବଡ଼ ସତ ଖବରଟା- ହଉ, ସବୁ ମୋ ଭାଗ୍ୟ । ଥରେ କେଉଁଠି ମୋ ହାବୁଡ଼ରେ ପଡ଼ନ୍ତା, ଦେଖିନିଅନ୍ତି ତାକୁ । (ଯିବାକୁ ଉଦ୍ୟତ ହେଲା)

ସରୋଜ

-

(ମହାଦେବକୁ ରହିବାକୁ ଇଙ୍ଗିତ କରି) ଶୁଣନ୍ତୁ ! ଗୋଟାଏ କାମ କରିବେ ? (ମହାଦେବ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ସମ୍ମତି ଦେଲା) କିଛି ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବେ ? (ମହାଦେବ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ସମ୍ମତି ଦେଲା) ‘ଛଳନାମୟୀ ମନୋରମାର ଛଳନା ପ୍ରତି ସାବଧାନ !’ ଏତିକି ଲେଖି ଗୋଟାଏ ବିଜ୍ଞାପନ ଛାଡ଼ନ୍ତୁ !

ମହାଦେବ

-

ବିଜ୍ଞାପନ ? ରହନ୍ତୁ, ରହନ୍ତୁ, କେମିତି ସବୁ ଗୋଳମାଳିଆ ହେଇଯାଉଚି ।

ସରୋଜ

-

ପଇସା ଦେଲେ ଯେକୌଣସି ଖବରକାଗଜରେ ବିଜ୍ଞାପନଟା ବାହାରିପଡ଼ିବ ।

ମହାଦେବ

-

(ଟିକିଏ ଚିନ୍ତାକରି, ତା’ପରେ ଆନନ୍ଦରେ ପ୍ରାୟ ଚିତ୍କାର କରି ) ହେଇଚି, ହେଇଚି, ପାଇଚି, ଯିବ କୁଆଡ଼େ ଏଥର ? ଛାଡ଼ିବି, ଛାଡ଼ିବି ବିଜ୍ଞାପନ, ଛାଡ଼ିବି, ‘ଛଳନାମୟୀ ମନୋରମାର ଛଳନା ପ୍ରତି ସାବଧାନ ! ଟ୍ରେଚେରୀ, ମାଇ ନେମ୍‌ ଇଜ୍‌ ଓମାନ; ବିଶ୍ଵାସ ନୈବ କର୍ତ୍ତବ୍ୟଂ ସ୍ତ୍ରୀଷୁ ରାଜକୁଳେଷୁ ଚ ।’ (କହି କହି ସବେଗେ ବାହାରିଗଲା)

(ଭିତର କବାଟ ଦେଇ ପ୍ରବେଶ କଲା ଇନ୍ଦୁ । ଜନ୍ମଦିନପାଇଁ ବେଶଭୁଷାରେ ସ୍ଵାତନ୍ତ୍ର୍ୟ ରହିଛି । ସରୋଜକୁ ଦେଖି ହସିଲା ।

ଇନ୍ଦୁ

-

ଏଯାଏଁ ଯାଇନାହାନ୍ତି ?

ସରୋଜ

-

କୁଆଡ଼େ ଆଉ ଯିବ ? ମୋ ଫେରିଲାବାଟକୁ ତ କେହି ଅନାଇଁ ବସି ନାହିଁ-କାହାପାଇଁ ଯିବି ।

ଇନ୍ଦୁ

-

ବାଃ, ତା’ବୋଲି ଆପଣ ନିଜ ଘରକୁ ଫେରିବେ ନାହିଁ ?

ସରୋଜ

-

ହଁ, ନିମନ୍ତ୍ରଣଟା ରକ୍ଷା ହୋଇଯାଇଚି ଯେତେବେଳେ, ଫେରିଯିବା ତ ଉଚିତ । କିନ୍ତୁ ନାଟକଟା ଯେ ଏଯାଏଁ ଶେଷ ହୋଇନାହିଁ ।

ଇନ୍ଦୁ

-

(ଆଗ୍ରହରେ) ନାଟକ ? କେଉଁ ନାଟକ ? ସରୋଜ ସେଇ ନାଟକ-ଯା’ର ଚରିତ୍ର ଅଜୟ, ଆପଣ ଆଉ ମୁଁ !

ଇନ୍ଦୁ

-

କିଛି କୁଆଡ଼ ନାହିଁ, ନାଟକଟାଏ ପୁଣି କେତେବେଳେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା ?

ଅଜୟ

-

ଆଇଡ଼ଲ୍‌ ବ୍ରେନ୍ ହେଲେ ଯାହା ହୁଏ-ଡେଭିଲ୍‌ସ୍‌ ୱାର୍କସପ୍‌ ।

ସରୋଜ

-

(ହସି ଇନ୍ଦୁକୁ) ଶୁଣିଲେ ତ ? ସାର୍ଟିଫିକେଟ୍‌ଟା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ମିଳିଗଲା ।

ଇନ୍ଦୁ

-

ନା, ନା, ମୋତେ ସେଇ ନାଟକ କଥା କହନ୍ତୁ ।

ସରୋଜ

-

କହିବି ? କହିବି କ’ଣ ? ମୁଁ ନିଜେ ତ ନାଟକ କରୁଚି ।

ଇନ୍ଦୁ

-

(ବିସ୍ମୟରେ) ନିଜେ ନାଟକ କରୁଚନ୍ତି ?

ସରୋଜ

-

ଖାଲି ମୁଁ ନିଜେ ନୁହଁ । ଅଜୟ, ଆପଣ, ଆଉ..... ଛାଡ଼ନ୍ତୁ, ଆପଣ ବରଂ ଭିତରକୁ ଯାଇ ବିଶ୍ରାମ ନିଅନ୍ତୁ । ମୋ’ପାଇଁ ମୋଟେ ବ୍ୟସ୍ତ ହେବେନାହିଁ ।

ଇନ୍ଦୁ

-

(ହଠାତ୍‌ ହାତତାଳି ଦେଇ) ନା, ନା, ମୁଁ ନାଟକ ଦେଖିବି । ଦେଖାନ୍ତୁ’ନା !

ସରୋଜ

-

(ହସିଉଠି) ସେଇଟା କ’ଣ ମୋ ହାତ କଥା ? ମୁଁ କେବଳ ନାଟକର ଗୋଟାଏ ସାମାନ୍ୟ ଚରିତ୍ର ।

ଇନ୍ଦୁ

-

(ଉତ୍ସାହରେ) ଆପଣ ନାଟକର ଚରିତ୍ର ?

ଅଜୟ

-

(କୃତ୍ରିମ ଗାମ୍ଭୀର୍ଯ୍ୟରେ) ଅସତ ଚରିତ୍ର ।

ସରୋଜ

-

ହଁ, ଅଭିନୟ ଚାଲିଥିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ । ତା’ପରେ, ଲାଇଟ୍‌ ଲିଭିଗଲେ, ଭିଡ଼ ଭାଙ୍ଗିଗଲେ, କିଏ ଯେ ସତ୍‌, କିଏ ଯେ ଅସତ୍‌ ବୁଝିବା ମୁସ୍କିଲ ।

ଅଜୟ

-

ବେଶ୍‌’ତ ବାବା, ଖିଆପିଆ କଲ, ଦି’ପ୍ୟାକେଟ୍‌ ଖଣ୍ଡେ ସିଗାରେଟ୍ ଫୁଙ୍କିଲ, ଏଥର ମଣିଷକୁ ଟିକିଏ ଶାନ୍ତି ଦିଅ ।

ସରୋଜ

-

ଧରିନିଆଯାଉ ଅଜୟ, ତୁ ନାଟକର ଗୋଟାଏ ସତ୍‌ ଚରିତ୍ର । କିନ୍ତୁ ସତ୍ ଚରିତ୍ର ହେଲୁବୋଲି ଯେ ତୋ ଇଚ୍ଛା ଅନୁସାରେ ନାଟକ ଶେଷ ହେଉଣୁ ପର୍ଦ୍ଦା ପକାଇଦେବୁ, ତା ମୁଁ ହେବାକୁ ଦେବି ନାହିଁ । ନାଟକର ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ ।

ଇନ୍ଦୁ

-

(ଆନନ୍ଦରେ) ମୁଁ ତ ଅପେକ୍ଷା କରିଚି । ନାଟକ ଦେଖାନ୍ତୁ ।

ସରୋଜ

-

ପୁଣି ଆପଣ ଭୁଲ କରୁଚନ୍ତି, ମିସେସ୍‌ ମହାପାତ୍ର ! ନିଜେ ନାଟକର ଚରିତ୍ର ହୋଇ ଆପଣ ପୁଣି ନାଟକ ଦେଖିବେ କିମିତି ?

(ପ୍ରବେଶ କରିଚି ରାଜୁ । ହାତରେ ଗୋଟାଏ ଟ୍ରେ । ଟ୍ରେ’ରେ ଦୁଇ ଗ୍ଳାସ ସରବତ)

ରାଜୁ

-

(ଇନ୍ଦୁକୁ) ତୁମେ ଟିକିଏ ଅରେଞ୍ଜ ସ୍କ୍ୱାସ୍ ଖାଇବ ନାହିଁ, ନୂଆବୋଉ ?

ଇନ୍ଦୁ

-

(ଉତ୍ସାହରେ) ନା, ମୁଁ ନାଟକ ଦେଖୁଚି ।

ରାଜୁ

-

(ବିସ୍ମୟରେ) କ’ଣ ଦେଖୁଚି ?

ଇନ୍ଦୁ

-

ନାଟକ-ନାଟକ । ଏଇ ସରୋଜବାବୁ କହୁଚନ୍ତି, ଆମେ ସମସ୍ତେ ନାଟକ କରୁଚୁ ।

ରାଜୁ

-

(ମନକୁମନ) ଆମେ ସମସ୍ତେ ନାଟକ କରୁଚୁ ? (ସରୋଜକୁ) ମ୍ୟୁଜିକ୍ ଦରକାର ହେଲେ କହିବେ, ମୁଁ ମ୍ୟୁଜିକ୍ ଡାଇରେକ୍ଟର । (ତା’ପରେ ଅଜୟ ପାଖକୁ ଆସି) ସ୍ଵାମୀଜୀଙ୍କ ପାଖକୁ ଆଉଥରେ ଟେଲିଫୋନ କଲ୍ ନାହିଁ ଭାଇ, ଏତେବେଳଯାଏଁ ଆସିଲେ ନାହିଁ !

ଅଜୟ

-

କରିଥିଲି । ଘରେ ନାହାନ୍ତି ।

ସରୋଜ

-

ନାଟକର ପ୍ରଧାନ ଚରିତ୍ର ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅନୁପସ୍ଥିତ । ନାଟକ ସରିବ କେମିତି ?

ଇନ୍ଦୁ

-

(କ’ଣ ଭାବି, ହଠାତ) ଆରେ ହଁ, ମନେପଡ଼ିଲା ବାବ୍‍ଲୁ କାହିଁ ? (ରାଜୁକୁ) ତମେ ଟିକିଏ ଯଦୁମଉସାଙ୍କ ଘରେ ଖବର ନିଅନ୍ତ ନାହିଁ, ବାବ୍‍ଲୁ ଗାଁରୁ ଫେରିଲାଣି ନା ନାହିଁ ।

ରାଜୁ

-

ବାବ୍‍ଲୁ ତ ଗାଁକୁ ଯାଇନାହିଁ । ସିଏତ .....

ଅଜୟ

-

(ରାଜୁକୁ ଅଟକାଇବାର ବ୍ୟର୍ଥ ଚେଷ୍ଟାକରି) ରାଜୁ !

ଇନ୍ଦୁ

-

(ସ୍ନିଗ୍‌ଧ ସ୍ଵରରେ) କ’ଣ ହେଇଚି ? ବାବ୍‍ଲୁ କେଉଁଠି ଅଛି ?

ଅଜୟ

-

ଆହା, ତମେ ମିଛରେ ସେଥିପାଇଁ କାହିଁକି ବ୍ୟସ୍ତ ହଉଚ ? ଗାଁକୁ ଯାଇଥିଲା-ଫେରିଲାଣି କି ନାହିଁ, ବୁଝିଲେ ଜଣାପଡ଼ିବ ।

ଇନ୍ଦୁ

-

ନା, ନା, ତମେସବୁ କ’ଣ ଲୁଚେଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଚ ।

ଅଜୟ

-

ପାଗଳ, ଏଥିରେ ଲୁଚେଇବାର କ’ଣ ଅଛି ?

ଇନ୍ଦୁ

-

(ରାଜୁକୁ) ଯଦୁମଉସା କାହାନ୍ତି ? ତାଙ୍କୁ ଡାକିବାପାଇଁ ତୁମକୁ କହିଥିଲି’ନା ?

ରାଜୁ

-

(ଅପରାଧୀଙ୍କ ଭଳି) ହଁ, ଡାକିଥିଲି । ସେ ଆସିଲେ ନାହିଁ ।

ଇନ୍ଦୁ

-

ଆସିଲେ ନାହିଁ ? କାହିଁକି ଆସିଲେ ନାହିଁ ?

ଅଜୟ

-

ଓହୋ, ଏତେ କଥାରୁ କ’ଣ ମିଳିବ । ଯଦୁବାବୁଙ୍କର ନିଶ୍ଚୟ କିଛି କାମ ପଡ଼ିଥିବ, ଆସିପାରିନାହାନ୍ତି ।

ସରୋଜ

-

ନାଟକର ଆଉ ଗୋଟାଏ ଚରିତ୍ରବି ତେବେ ଅନୁପସ୍ଥିତ । ଏ ନାଟକ ସରିବ କେମିତି ?

ଇନ୍ଦୁ

-

ନା, ନା, ନିଶ୍ଚେ କ’ଣ ଗୋଟାଏ ହେଇଚି । (ଅଜୟ ପାଖକୁ ଯାଇ) ମୋଟେ କହିବ ନାହିଁ ?

ଅଜୟ

-

ମୁଁ କିଛି ଜାଣି ନାହିଁ, ଇନ୍ଦୁ ! ଯଦୁବାବୁଙ୍କୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରାଯାଇଥିଲା, ସେ ଆସିନାହାନ୍ତି ।

ଇନ୍ଦୁ

-

କାହିଁକି ଆସିନାହାନ୍ତି ? କ’ଣ ତାଙ୍କର ହେଇଚି ? (ରାଜୁକୁ) ଏଇ ଦଶ ପନ୍ଦରଦିନ ହେଲା ବାବ୍‍ଲୁବି ଗାଁକୁ ଯାଇଚି ବୋଲି ତମେ ମୋତେ କହିଚ । ବାବ୍‍ଲୁ କ’ଣ ଆଜିପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗାଁରୁ ଫେରିନାହିଁ ?

ରାଜୁ

-

(ଇତସ୍ତତଃ ଭାବରେ) ଫେରିବାର ତ କଥା, ହେଲେ-

ଇନ୍ଦୁ

-

(ବିଶେଷ ସନ୍ଦିଗ୍‍ଧଭାବରେ) ହେଲେ ? ହେଲେ କ’ଣ ହେଇଚି ? କହୁନା କାହିଁକି ? (ରାଜୁ ନୀରବରେ ଅପରାଧୀଙ୍କ ଭଳି ମୁଣ୍ଡ ଆଉଁସିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଅଜୟବି ଗମ୍ଭୀରଭାବରେ ଠିଆହୋଇ ରହିଲା)

ଇନ୍ଦୁ

-

(ଅଜୟକୁ) ଚୁପ୍‍ହେଇ ରହିଗଲା କାହିଁକି ? କୁହ, କୁଆଡ଼େ ଗଲେ ଯଦୁମଉସା ଆଉ ବାବ୍‍ଲୁ ? (ଅଜୟ କୌଣସି ଉତ୍ତର ନଦେବାର ଦେଖି ରାଜୁକୁ) ରଜୁ-ଭାଇ –ସୁନାଭାଇଟା ପରା ! କ’ଣ ହେଇଚି ? (ରାଜୁ) ଅସହାୟଭାବରେ ଅଜୟଆଡ଼କୁ ଅନାଇଲା) କେହି କିଛି କହିବ ନାହିଁ ? ତେବେ ନିଶ୍ଚେ କିଛି ଗୋଟାଏ ହେଇଚି । ତମେମାନେ ମୋତେ ଲୁଚାଉଚ । (ସରୋଜ ପାଖକୁ ଆସି) ସରୋଜବାବୁ, ଆପଣ ଠିକ୍ କହିଚନ୍ତି, ଏଠି ଗୋଟାଏ ନାଟକ ଚାଲିଚି ।

ରାଜୁ

-

ଡ୍ୟାମିଟ୍‌, ଭାଇ ଏସବୁ ମୋତେ କିଛି ଭଲ ଲାଗୁନାହିଁ । ମୁଁ ନୂଆବୋଉଙ୍କୁ କହିଦେଉଚି ।

ଅଜୟ

-

ତୁ ଚୁପ୍‌କର, ରାଜୁ !

ରାଜୁ

-

ଯଦୁମଉସା ଘରେ ଅଛନ୍ତି, ବାବ୍‍ଲୁ ପାଖରେ । ବାବ୍‌ଲୁକୁ ବହୁତଦିନ ହେଲା ଜର ।

ଇନ୍ଦୁ

-

(ସ୍ତମ୍ଭିତ ହୋଇ, ତା’ପରେ ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହେଲା) ବାବ୍‍ଲୁକୁ ଜର ? ତମେ କେହି ମୋତେ କିଛି କହିନା ? ଯଦୁମଉସା କିଛି କହିନାହାନ୍ତି ? ବାବ୍‍ଲୁକୁ ଜର, ତମେ ସବୁ ମୋତେ କହିଚ ଯେ ଗାଁକୁ ଯାଇଚି ବୋଲି ! (ଅସହ୍ୟଭାବରେ, ଅଜୟକୁ ଇଙ୍ଗିତ କରି) ତମେ ମୋତେ ମିଛ କହିଲ ?

ଅଜୟ

-

(ହସିବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକରି) ଆଜିଭଳିଆ ଦିନରେ ଫେର୍ ତମର ପାଗଳାମି ବାହାରିଲା ?

ଇନ୍ଦୁ

-

ହଁ, ମୁଁ ପାଗଳ । ହେଲା

ସରୋଜା

-

(ଉଠିଆସି ଉନ୍ଦୁକୁ ସାନ୍ତ୍ଵନା ଦେବାର ଚେଷ୍ଟାକରି) ଆପଣ ଓଭର ଆକଟିଂ କରୁଚନ୍ତି, ମିସେସ୍‌ ମହାପାତ୍ର ! ଆପଣ ପାଗଳ ନୁହନ୍ତି, ଅଜୟ’ବି ନୁହେଁ । ମୋଟ ଉପରେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ନାଟକର ଗୋଟାଏ ଗୋଟାଏ ଚରିତ୍ର । ହସିବାକୁ ପଡ଼ିଲେ ହସୁଚୁ, କାନ୍ଦିବାକୁ ପଡ଼ିଲେ କାନ୍ଦିବୁ ।

ଇନ୍ଦୁ

-

(ରାଜୁକୁ) ରାଜୁଭାଇ, ଅନେଇଚ କ’ଣ ? ମୁଁ ଯିବି, ମୁଁ ଯିବି, ମୁଁ ବାବ୍‍ଲୁକୁ ଦେଖିଆସିବି ।

(କହି କହି ଘରଭିତରକୁ ଗଲା । ଅନୁସରଣ କଲା ରାଜୁ)

ସରୋଜ

-

ନା, ଶ୍ରୀ ନିରାକାରଙ୍କରବି ଦେଖାନାହିଁ । ସେ ଆସିଲେ ଅନ୍ତତଃ କ୍ଲାଇମାକ୍‌ସଟା ଟିକିଏ ଭଲଭାବରେ ଜମିଯାନ୍ତା ।

ଅଜୟ

-

(ବିସ୍ମୟ ବୋଧକରି) ଶ୍ରୀ ନିରାକାର ? ମାନେ, ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ?

ସରୋଜ

-

ହଁ, ବିରାଟ ନ୍ୟାସନାଲ ଏଜେନସିର ମ୍ୟାନେଜିଂ ଡାଇରେକ୍ଟର, ଶ୍ରୀ ଉପେନ୍ଦ୍ର ସାହୁ । ଆଚ୍ଛା, ତାଙ୍କର ପହଞ୍ଚିବାରେ କାହିଁକି ଏତେ ଡେରି ହେଉଚି, କହିପାରିବୁ ?

ଅଜୟ

-

ଆଲ୍ଲାଦ୍ଦିନର ମ୍ୟାଜିକ ଲ୍ୟାମ୍ପ୍‍ଟା ଥିଲେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ କହିଦେଇ ପାରିଥାନ୍ତି ।

ସରୋଜ

-

ମୁଁ ଟିକିଏ ଚେଷ୍ଟାକରିବି ? (କୃତ୍ରିମ ଚିନ୍ତାର ଅଭିନୟ କରି) ହୁଁ, ଦେଖିପାରୁଚି, ତାଙ୍କର ଆମ୍ବାସାଡ଼ର କାର୍‍ଟା ମାର୍କେଟବିଲଡ଼ିଂ ସାମନାରେ ଠିଆହୋଇଚି । ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ବ୍ୟସ୍ତଭାବରେ ଗୋଟାଏ ଦୋକାନରୁ ଆଉ ଗୋଟାଏ ଦୋକାନ ଘୂରି ବୁଲୁଚନ୍ତି । ମନମୁତାବକ ପ୍ରେଜେଷ୍ଟେସନ୍ ଗୋଟାଏ ଦରକାର । ଏମିତି ଗୋଟାଏ ବାର୍ଥଡ଼େ ପ୍ରେଜେଣ୍ଟେସନ, ଯେଉଁଟା ‘ଦୈନିକ ଜନତାର ପ୍ରତିନିଧି ଅଜୟ ମହାପାତ୍ର କଳ୍ପନା’ବି କରିପାରିବ ନାହଁ ।

ଅଜୟ

-

ସରୋଜା, ଥଟ୍ଟା କରିବାର ଗୋଟାଏ ସୀମା ଅଛି ।

ସରୋଜା

-

ଅଛି, ମୁଁ ଜାଣେ । କିନ୍ତୁ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଅଞ୍ଚଳରେ ପାଣି ପମ୍ପ୍ ଯୋଗାଇ ଦେବାପାଇଁ ଶ୍ରୀ ନିରାକାରଙ୍କର ଯେଉଁ ଲେଖାଟା ତମ ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ରେ କିଛିଦିନ ତଳେ ବାହାରିଲା, ମନେଅଛି ? ଅନ୍ୟ କୌଣସି କାଗଜରେ ଲେଖାଟା ବାହାର କରିନପାରି ଶେଷରେ ‘ଶ୍ରୀ ନିରାକାର’ ଛଦ୍ମନାମ ନେଇ ତମରି ସାହାଯ୍ୟରେ କୌଣସିମତେ ଲେଖାଟା ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ରେ ବାହାର କରିପାରିଲେ, ମନେଅଛି ?

ଅଜୟ

-

ହଁ, ଲେଖାଟା ଆମ କାଗଜରେ ବାହାରିଥିଲା ।

ସରୋଜ

-

‘ଜନତା ଜାଗିଉଠ’ – ଲେଖକ ଶ୍ରୀ ନିରାକାର । ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଅଞ୍ଚଳର କ୍ଷୁଧିତ ଜନତାଙ୍କୁ ବଞ୍ଚାଇବାକୁ ପଡ଼ିବ ଓ କୃତ୍ରିମ ଜଳସେଚନର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରାଯିବ । ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ବିଳମ୍ବନକରି ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଅଞ୍ଚଳକୁ ଅପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ସଂଖ୍ୟାରେ ପାଣିପମ୍ପ ଯୋଗାଇ ଦିଆଯାଉ । ମନେଅଛି ?

ଅଜୟ

-

(ସନ୍ଦିଗ୍‍ଧ ସ୍ଵରରେ) ହଁ ।

ସରୋଜା

-

ଇଣ୍ଟରେଷ୍ଟିଙ୍ଗ୍‌ । ଲେଖାଟା ପଢ଼ି ଇଡ଼ିୟଟଙ୍କ ପରି ମୁଁ ହସିଥିଲି, ମନେଅଛି ? ମନେଅଛି, ତୁ ମୋତେ କହିଥିଲୁ, ଯେଉଁଠି ଦୁର୍ନୀତି ଅଛି, ଯେଉଁଠି ଅନ୍ୟାୟ ଅଛି, ଯେଉଁଠି ଅବିଚାର ଅଛି, ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ ତା’ର ମୁଖା ନିଶ୍ଚୟ ଖୋଲିଦେବ ? (ଅଜୟ କିଛି ବୁଝିନପାରି ଅନାଇଥିବାର ଦେଖି) ମୁଖା ଖୋଲିଯାଇଚି, ଅଜୟ ! ସରକାର କୋଟି କୋଟି ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚକରି ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଅଞ୍ଚଳକୁ ହଜାର ହଜାର ପାଣିପମ୍ପ ପଠାଇଚନ୍ତି-ଜମିରେ ପାଣି ମାଡ଼ିବ, ଫସଲ ହେବ, ଲୋକେ ବଞ୍ଚିବେ । ବୋକା ଲୋକଗୁଡ଼ାକ ! ପାଣିପମ୍ପ ପାଇଲେ, ହେଲେ ପାଣି ପାଇଲେ ନାହିଁ । ତିନିକୋଟି ଟଙ୍କାର ନୂଆ ପାଣିପମ୍ପ, ସବୁ ପୁରୁଣା, ଅକାମୀ, ଅଚଳ ।

ଅଜୟ

-

ତୁ କ’ଣ କହୁଚୁ ସରୋଜ ?

ସରୋଜ

-

ଆଜିକାର ଏତେ ବଡ଼ ଖବର ତୋ ନଜରରେ ପଡ଼ିନାହିଁ ? କାଲି ସକାଳୁ ସବୁ ଖବରକାଗଜରେ ବଡ଼ ବଡ଼ ଅକ୍ଷରରେ ବାହାରିଯିବ-ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ କମିଟିର ମିଟିଙ୍ଗରେ ଏଇ ଘଟଣାକୁ ନେଇ ଗୋଟାଏ ଝଡ଼ ବୋହିଯାଇଚି ।

ଅଜୟ

-

ୟା କ’ଣ କେବେ ହୋଇପାରେ ? ଏତେବଡ଼ ଦୁର୍ନୀତି ସମ୍ଭବ ହେଲା କେମିତି-? କିଏ ଏଥିପାଇଁ ଦାୟୀ ?

ସରୋଜ

-

କ’ଣ ଲାଭ ସେଥିରେ ମୁଣ୍ଡ ଖେଳାଇ ? ସେ’ବି ସେଇ ଛଳନାମୟୀ ମନୋରମାର ଛଳନା । (ତା’ପରେ ଚିନ୍ତାମଗ୍ନ ଭାବରେ) ଆମ୍ବାସାଡ଼ର ଗାଡ଼ିଟା ଯେଉଁଠି ସେଇଠି, ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ବିଚରା ଏ ଦୋକାନରୁ ସେ ଦୋକାନ ହୋଇ ହୋଇ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇପଡ଼ିଚନ୍ତି ।

ଅଜୟ

-

ସରୋଜ, କାଲି ଆମ କାଗଜରେ ବାହାରିବ । ହାତରେ ମୋର ଯଥେଷ୍ଟ ସମୟ ଅଛି । ଏ କଥା ଯଦି ସତ ହୋଇଥାଏ, ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ ଛାଡ଼ିବ ନାହିଁ-। ମୁଁ ନିଜେ ତା’ର ଅନୁସନ୍ଧାନ କରିବି । ମୁଁ ଖାଲି ଜାଣିବାକୁ ଚାହୁଁଚି, ଏ ଚକ୍ରାନ୍ତ କାହାର, ଦାୟୀ କିଏ ?

ସରୋଜ

-

ଦାୟୀ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଅଞ୍ଚଳରେ ଯୋଉ ଲୋକମାନେ ଭୋକ ଉପାସରେ ମରୁଚନ୍ତି, ସେଇମାନେ ।

ଅଜୟ

-

ନା, ନା, ଏତେବଡ଼ ଗୋଟାଏ କଥାକୁ ଏମିତି ଥଟ୍ଟା ପରିହାସରେ ଉଡ଼ାଇଦେଲେ ଚଳିବ ନାହିଁ । ଇଏ ହେଉଚି ଲୋକଙ୍କ ଜୀବନ ମରଣର ପ୍ରଶ୍ନ-।

ସରୋଜା

-

ସେକଥା ଲୋକେ ବୁଝନ୍ତୁ; ତୋ ମୁଣ୍ଡ କାହିଁକି ଏତେ ବଥାଉଚି ?

ଅଜୟ

-

(ବିରକ୍ତ ହୋଇଉଠି) ମୋ ମୁଣ୍ଡ କାହିଁକି ବଥାଉଚି, ହ୍ଵାଟ୍‌ ଡୁ ୟୁ ମିନ୍‌ ? ମୁଁ ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ପ୍ରତିନିଧି ! ଦୁର୍ନୀତି, ଅନ୍ୟାୟ, ଅବିଚାର ବିରୁଦ୍ଧରେ ଆମ କାଗଜ ଯୁଦ୍ଧ କରୁଚି ! ଅଥଚ ଏତେବଡ଼ ଗୋଟାଏ ଦୁର୍ନୀତି ଆଖି ଆଗରେ ଦେଖି ମୁଁ ଚୁପ୍‌ ରହିଯିବି ? ଇମ୍‌ପସିବ୍ଲୁ !

ସରୋଜ

-

(ହାତ ତାଳି ଦେଇ) ହିଅର, ହିଅର ! ଅଜୟ ମହାପାତ୍ର ଜିନ୍ଦାବାଦ୍‌ ! ମୁଁ ତୋତେ ଅଭିନନ୍ଦନ ଜଣାଉଚି ଅଜୟ, ଇୟୁ ଆର୍‌ ରିୟଲି ଗ୍ରେଟ୍‌ ।

ଅଜୟ

-

(ଚିନ୍ତାକରି ସନ୍ଦିଗ୍‌ଧ ସ୍ଵରରେ) କିନ୍ତୁ ଏସବୁ ସାଙ୍ଗରେ ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁଙ୍କ ଲେଖାଟାର କ’ଣ ସମ୍ପର୍କ ଥାଇପାରେ ?

ସରୋଜ

-

ଶ୍ରୀ ନିରାକାରଙ୍କର ‘ଜନତା ଜାଗିଉଠ’ ? ଯେଉଁଟା ତମ ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ରେ ବାହାରିଥିଲା ? ଯେଉଁ ଲେଖାକୁ ସମର୍ଥନ କରି ତମ କାଗଜରେ ସମ୍ପାଦକୀୟ ଲେଖାଯାଇଥିଲା ? ପ୍ଳିଜ୍‌, ଅଜୟ, ଆଜି ତୋ ସ୍ତ୍ରୀର ଜନ୍ମଦିନ । ଏସବୁ ବାଜେକଥା ନେଇ ମୁଣ୍ଡ ଗରମ କରି କିଛି ଲାଭ ନାହିଁ ।

ଅଜୟ

-

(ଦୃଢ଼ ସ୍ଵରରେ) ସରୋଜ, ମୁଁ ଛୋଟ ପିଲା ନୁହେଁ । ତୋତେ କହିବାକୁ ପଡ଼ିବ-।

ସରୋଜା

-

ଷ୍ଟେଡ଼ି, ଅଜୟ, ଷ୍ଟେଡ଼ି ! ଶ୍ରୀ ନିରାକାର ନିଜେ ଆସୁଚନ୍ତି । ତାଙ୍କର ପହଞ୍ଚିବାରେ ଆଉ ବୋଧହୁଏ ବେଶି ଡେରି ହେବନାହିଁ ।

ଅଜୟ

-

ଶ୍ରୀ ନିରାକାର ! ନା, ମୁଁ କିଛି ବୁଝିପାରୁ ନାହିଁ । ଶ୍ରୀ ନିରାକାର ସାଙ୍ଗରେ ଏସବୁ କଥାର ସମ୍ପର୍କ କ’ଣ ?

ସରୋଜ

-

ପାଣି ପମ୍ପ୍ କିଣାଗଲେ ବିପଦ, କିଣାନଗଲେ’ବି ବିପଦ । ଲୋକେ ବଞ୍ଚିଲେ ବିପଦ, ମରିଲେ’ବି ବିପଦ । ଏଥିରେ’ବି ଦୁର୍ନୀତି, ସେଥିରେ’ବି ଦୁର୍ନୀତି ।

ଅଜୟ

-

କ’ଣ କହିବାକୁ ଚାହୁଁଚୁ, ସରୋଜ ?

ସରୋଜ

-

ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଅଞ୍ଚଳପାଇଁ ହଜାର ହଜାର ସଂଖ୍ୟାରେ ପାଣିପମ୍ପ ଦରକାର । ସାତଦିନ ଭିତରେ ପାଣିପମ୍ପ ନ ପଠାଇଲେ ଅବସ୍ଥା ଅସମ୍ଭାଳ ହୋଇଯିବ । ଟେଣ୍ଡର କୋଟେସନ୍‌ ମାଗି ପମ୍ପ୍ କିଣିବାର ବେଳ ନାହିଁ । କିଏ ଦେଇପାରିବ ସାତଦିନ ଭିତରେ ଏତେଗୁଡ଼ାଏ ପାଣିପମ୍ପ ? କେହି ଦେଇପାରିବ ନାହିଁ, କେବଳ ଜଣକୁ ଛାଡ଼ି-କେବଳ ତାଙ୍କରି ପାଖରେ ଅଛି ପାଣିପମ୍ପ । ସାତଦିନ ଭିତରେ କେବଳ ସେଇ ଯୋଗାଇ ଦେଇପାରିବେ ଏତେଗୁଡ଼ାଏ ପାଣିପମ୍ପ ।

ଅଜୟ

-

କିଏ, କିଏ ? କାହା କଥା ତୁ କହୁଚୁ ?

ସରୋଜ

-

ସରକାର ରକ୍ଷା ପାଇଗଲେ –ପାଣିପମ୍ପ ମିଳିଗଲା । ଗୋଦାମଘରୁ ଟ୍ରକ୍‌ରେ ବୋଝାଇହୋଇ ସିଧା ଚାଲିଲା ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଅଞ୍ଚଳକୁ । ଆଉ ମୁହୂର୍ତ୍ତେବି ଡେରି ନୁହେଁ । ଜମିରେ ପାଣି ମାଡ଼ିବ, ଫସଲ ହେବ, ଲୋକେ ବଞ୍ଚିବେ । ଗୋଟାକ ପରେ ଗୋଟାଏ ସବୁତକ ପୁରୁଣା ବଞ୍ଚିବେ ରଦ୍ଦି ପାଣିପମ୍ପ ଗୋଦାମରୁ ଖଲାସ ହୋଇଗଲା । ତା’ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ମିଳିଗଲା ତିନିକୋଟି ଟଙ୍କାର ବ୍ୟାଙ୍କ ଡ୍ରାଫ୍‌ଟ୍‌ ।

ଅଜୟ

-

ମୁଁ ପଚାରୁଚି, ତୁ କା’କଥା କହୁଚୁ ?

ସରୋଜ

-

ଲଙ୍ଗ୍‌ ଲିଭ୍‌ ଶ୍ରୀ ନିରାକାର ! ଥ୍ରୀ ଚିୟର୍ସ ଫର୍ ଶ୍ରୀ ନିରାକାର ! ହିପ୍‌ ହିପ୍‌ ହୁର୍‌ରେ –

ଅଜୟ

-

(ସ୍ତମ୍ଭିତ ହୋଇ) ନା, ନା, ଇଟସ୍ ଇମ୍ପସିବ୍ଲ, ଇମ୍ପସିବ୍ଲ ! ୟା’ କେବେ ହୋଇପାରେନା-

ସରୋଜ

-

ରିୟଲି, ଶ୍ରୀ ନିରାକାର ପୁଣି ଦୁର୍ନୀତି କରିବେ କେମିତି ? ଦୁର୍ନୀତି କରିବେ ତମର ଯଦୁବାବୁ, କିରାଣୀ ଯଦୁ ଚୌଧୁରୀ । ଅଜୟ, ତୁ କ’ଣ ଅନ୍ଧ ? ତୁ କ’ଣ କିଛି ଦେଖିପାରୁନାହୁଁ, କିଛି ବୁଝିପାରୁନାହୁଁ ? ମୁଁ ପଚାରୁଚି, କାହାପାଇଁ ତମର ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ ?

ଅଜୟ

-

ମୁଁ ତ କିଛି ଅପରାଧ କରିନାହିଁ ! ଜାଣିଶୁଣି ମୁଁ ତ ଦୁର୍ନୀତିକୁ ପ୍ରଶ୍ରୟ ଦେଇନାହିଁ-। ମୁଁ ତ ସ୍ଵାମୀଜୀଙ୍କ ଆଦର୍ଶରେ ...........

ସରୋଜା

-

ସ୍ଵାମୀଜୀଙ୍କ ଆଦର୍ଶ ? (ହସିଉଠିଲା) ତୁ ଆଉ ସ୍ଵାମୀଜୀଙ୍କ ଆଦର୍ଶ ? ତୁ ଚାକିରି କରିଚୁ, ଅଜୟ, ଖବରକାଗଜରେ ଚାକିରି । ନିଜେ ବଞ୍ଚିବାପାଇଁ, ନିଜର ପରିବାରକୁ ବଞ୍ଚାଇବାପାଇଁ ତୁ ଚାକିରି କରିଚୁ ।

ଅଜୟ

-

ଅଛି, ମୋର ଆଦର୍ଶ ଅଛି । ମୁଁ ମରିଗଲେ’ବି ଦୁର୍ନୀତିକୁ ପ୍ରଶ୍ରୟ ଦେବି ନାହିଁ ।

ସରୋଜ

-

ଶ୍ରୀ ନିରାକାରଙ୍କ ‘ଜନତା ଜାଗିଉଠ’ କ’ଣ ତେବେ ବିଫଳ ହୋଇଯିବ ?

ଅଜୟ

-

(ଅସହ୍ୟ କ୍ରୋଧରେ) ମୁଁ-ମୁଁ ତାକୁ, ମୁଁ ତାକୁ ଛାଡ଼ିବି ନାହିଁ । ମୁଁ ତା’ର ମୁଖା ଖୋଲିଦେବି । ମୋତେ ଚିହ୍ନିନାହିଁ !

ସରୋଜ

-

ସେମାନେ ତୋତେ ଠିକ୍ ଚିହ୍ନିଚନ୍ତି, ଅଜୟ ! ତୁଇ ସେମାନଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ପାରିନାହୁଁ । ଚିହ୍ନିପାରିଥିଲେ କେଉଁଟା ନୀତି ଆଉ କେଉଁଟା ଦୁର୍ନୀତି; ବୁଝିବାରେ ତୋ’ର ଅସୁବିଧା ହୋଇନଥାନ୍ତା । ସବୁ ନୀତି, ନୀତି ନୁହେଁ, ଅଜୟ, ସବୁ ଦୁର୍ନୀତି, ଦୁର୍ନୀତି ନୁହେଁ । ନୀତି ଅନୀତି ବାହାରେ ଆଉ ଗୋଟାଏ ଦୁନିଆ ଅଛି, ଯେଉଁଠି ଦୁଃଖକଷ୍ଟ ଅଭାବ ଅନାଟନ ଭିତରେ ମଣିଷ କାନ୍ଦୁଚି, ମଣିଷ –ନିର୍ଜଳା ମଣିଷ, ସେଇମାନେ ହେଲେ ଆମର ଜନତା, ସେଇମାନଙ୍କୁ ନେଇ ତମର ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ ।

(ପ୍ରବେଶ କାଲେ ଉପେନ୍ଦ୍ର ସାହୁ । ହାତରେ ଗୋଟିଏ କାଗଜରେ ସୁଦୃଶ୍ୟ ପ୍ୟାକେଟ୍, ସମ୍ଭବତଃ ଜନ୍ମଦିନର ଉପହାର । ସହାସ୍ୟ ମୁଖରେ ଆଗେଇଆସିଲେ ଅଜୟଆଡ଼କୁ)

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ନମସ୍କାର, ଆଜ୍ଞା କି ଦୁର୍ଯୋଗ, କହିଲେ, ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳୁ ବାହାରିଚି ଏଠିକି ଆସିବି ବୋଲି, ହୋଇପାରିଲା ନାହିଁ । ମିସେସ୍ ମାହାପାତ୍ରଙ୍କ ଜନ୍ମଦିନ ଯେତେବେଳେ, ଖାଲିହାତରେ ତ ଆସିହେବ ନାହିଁ ! ସେଇଥିଲାଗି- (ଅଜୟ ଓ ସରୋଜଙ୍କ ଭବାନ୍ତର ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିବି ସ୍ମିତହୋଇ) କ’ଣ ହେଇଚି, କହିଲେ ? ଆପଣମାନେ ଏମିତି.........

(ଅଜୟକୁ) କ’ଣ ହେଇଚି, ଆଜ୍ଞା ? (ଅଜୟକୁ ରୁକ୍ଷଭାବରେ ମୁହଁ ଫେରାଇ ନେବାର ଦେଖି, ସରୋଜ ପାଖକୁଯାଇ) କ’ଣ ହେଇଚି, କହିଲେ, ସରୋଜବାବୁ ?

ସରୋଜା

-

(ଉପେନ୍ଦ୍ର ଧରିଥିବା ପ୍ୟାକେଟକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟକରି) ଆପଣଙ୍କ ହାତରେ ସେଇଟା କ’ଣ, ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ସିଏ କିଛି ନୁହେଁ, ମିସେସ୍‌ ମହାପାତ୍ରଙ୍କ ଜନ୍ମଦିନପାଇଁ ସାମାନ୍ୟ ଗୋଟାଏ-ଇଏ-ଉପହାର ।

ସରୋଜ

-

ଖୁବ୍ ଦାମିକା ଜିନିଷ ନିଶ୍ଚୟ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ନା ନା, ସେମିତି ଦାମିକା କିଛି ନୁହେଁ, ଏଇ ତିନିଶ’ ଚାରିଶ’ ଟଙ୍କା ଭିତରେ ଗୋଟାଏ ହାର । ଆଉ ତ କିଛି ମିଳିଲା ନାହିଁ । ସେଇଥିଲାଗି ଭାବିଲି- (ତା’ପରେ ଅଜୟଆଡ଼କୁ ଆଗେଇଯାଇ) ମିସେସ୍‌ ମହାପାତ୍ର କ’ଣ ଭିତରେ ଅଛନ୍ତି ?

(ଅଜୟ ବୁଲି ତୀବ୍ର ଦୃଷ୍ଟିରେ ଉପେନ୍ଦ୍ରଆଡ଼କୁ ଅନାଇଲା । ଉପେନ୍ଦ୍ର କିଛି ବୁଝିନପାରି ଗୋଟାଏ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ନିର୍ବାକ ହୋଇ ଠିଆହୋଇ ରହିଲା)

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

କ’ଣ ହେଇଚି, ଆଜ୍ଞା ?

ଅଜୟ

-

(ଉତ୍ତେଜନାକୁ ଚାପି ରଖିବାର ଚେଷ୍ଟାକରି) ଆପଣ ଚାରିଶ’ ଟଙ୍କାର ହାରଧରି ଏଠିକି ଆସଚିନ୍ତି’ନା ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ହଁ, ମାନେ, ତା’ଠୁଁ ବେଶି ଦାମ୍‍ର ଜିନିଷ ତ ଭୁବନେଶ୍ଵରରେ...

ଅଜୟ

-

ମିଳିବ ନାହିଁ, ମୁଁ ଜାଣିଚି । ମିଳିଥିରେ ନିଶ୍ଚେ ଦେଇଥାନ୍ତେ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ଦେବା’ତ ଉଚିତ । ତେବେ ....

ଅଜୟ

-

ମିଳିଥିଲେ ଆହୁରି ବେଶି ଦାମିକା ଜିନିଷ ଦେଇଥାନ୍ତେ, ନା ? (ଉପେନ୍ଦ୍ର ବିସ୍ମୟରେ ହୃତବାକ୍ ହୋଇ ଅନାଇଥିବାର ଦେଖି) କେତେ ଟଙ୍କାର ଜିନିଷ ଆପଣ ଦେଇପାରିଥାନ୍ତେ, ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ? ହଜାରେ ଦି’ହଜାର ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ଇତସ୍ତତଃ ଭାବରେ) ହଁ, ସେଥିରେ କ’ଣ ଅଛି ? ହଜାରେ ଦି’ହଜାର ଟଙ୍କା କ’ଣ ବଡ଼ ହୋଇଗଲା ?

ଅଜୟ

-

ପାଞ୍ଚ ହଜାର, ଦଶ ହଜାର ? ଲକ୍ଷେ, ଦି’ଲକ୍ଷ କି କୋଟିଏ, ଦି’କୋଟି, ତିନି କୋଟି ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ବିଶେଷଭାବରେ ଶଙ୍କିତ ହୋଇ) ଦି’ ତିନି କୋଟି ? ମାନେ, ଇଏ-(ଇତସ୍ତତଃ ଭାବରେ ପକେଟରୁ ରୁମାଲ କାଢ଼ି ମୁହଁ ପୋଛିବାକୁ ଲାଗିଲା)

ସରୋଜ

-

(ଉପେନ୍ଦ୍ର ପାଖକୁ ଆସି, ଉପେନ୍ଦ୍ର କାନ୍ଧରେ ହାତଦେଇ) ଫେର୍ ‘ଇଏ’ ? ଆପଣ ଚାହିଁଲେ ତିନି କୋଟି ଟଙ୍କାର ଗୋଟାଏ ପ୍ରେଜେଣ୍ଟେସନ୍ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ ? କ’ଣ କହୁଚନ୍ତି, ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ସରୋଜକୁ) ଆପଣଙ୍କ ଥଟ୍ଟା ମୁଁ ବୁଝିପାରୁନାହିଁ, ସରୋଜବାବୁ !

ଅଜୟ

-

ଥଟ୍ଟା ଆପଣ କରିଚନ୍ତି, ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ! ଖାଲି ମୋତେ ନୁହେଁ, ଖାଲି ‘ଦୈନିକ ଜନତା’କୁ ନୁହେଁ, ସାରା ଓଡ଼ିଶାର ଦରିଦ୍ର ଜନତାକୁ ଆପଣ ଥଟ୍ଟା କରିଚନ୍ତି । ଆପଣ ଭାବିଚନ୍ତି, ଏଇ ଚାରିଶ ଟଙ୍କାର ହାରରେ ମୋତେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରି ନିଜର ପାପକୁ ଆପଣ ଢାଙ୍କିଦେଇପାରିବେ ? ତା’ମୁଁ ହେବାକୁ ଦେବିନାହିଁ ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

(ଉଠି ଠିଆହୋଇ) କ’ଣ କହିବାକୁ ଚାହାନ୍ତି ଆପଣ ?

ଅଜୟ

-

ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଅଞ୍ଚଳର ଲୋକଙ୍କପାଇଁ ଆପଣଙ୍କ ଦରଦ ଏତିକିରେ ସରିଗଲା । ମାତ୍ର ତିନିକୋଟି ଟଙ୍କାର ପାଣି ପମ୍ପରେ ? ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ରେ ଛାପାଇବାପାଇଁ ଆଉ କିଛି ସଜେସନ୍ ନାହିଁ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ମୋତେ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରି ଏମିତିଭାବରେ ଅପମାନ ଦେବାଟା....

ଅଜୟ

-

(ଅସହ୍ୟ କ୍ରୋଧରେ କ’ଣ କହିବାକୁ ଯାଇ, ନ କହିପାରି) ଯା’ନ୍ତୁ, ବାହାରିଯାନ୍ତୁ ମୋ ଘରୁ, ବାହାରିଯାନ୍ତୁ । କ’ଣ ଭାବିଚନ୍ତି ମୋତେ ? ଆପଣଙ୍କ ‘ନ୍ୟାସନାଲ’ ଏଜେନ୍‌ସି’ର ଦଲାଲ ? କମିଶନ୍ ଦେବାକୁ ଆସିଚନ୍ତି ମୋତେ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

କମିଶନ ନୁହେଁ, ଉପହାର । ମିସେସ୍‌ ମହାପାତ୍ରଙ୍କ ଜନ୍ମଦିନପାଇଁ ଉପହାର ।

ଅଜୟ

-

ଏତେ ସାହସ ଆପଣଙ୍କର, ଉପହାର ଦେବେ ? ଆଉ ମୁଁ ସବୁ ଜାଣିଶୁଣି ଆପଣଙ୍କ ଉପହାର ଗ୍ରହଣ କରିନେବି ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

କ’ଣ ଜାଣିଚନ୍ତି ଆପଣ ?

ଅଜୟ

-

ଉପେନ୍ଦ୍ର ବାବୁ, ଆପଣଙ୍କୁ ମଣିଷ ବୋଲି ଭାବିଥିଲି । ବେପାରୀ ବୋଲି ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ଘୃଣା କରିନଥିଲି । ଭୋକିଲା ଲୋକଙ୍କପାଇଁ ଆପଣଙ୍କ ଦରଦ ଦେଖି ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ଚାହିଁଥିଲି । ମୋର ଅନୁରୋଧରେ ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ସମ୍ପାଦକ ଆପଣଙ୍କ ଲେଖା ଛପାଇବାକୁ ରାଜିହେଲେ । ଶେଷରେ ସେଇ ଲେଖାର ସୁଯୋଗନେଇ ତିନିକୋଟି ଟଙ୍କାର ପୁରୁଣା ରଦ୍ଦି ପାଣିକମ୍ପ ସରକାରଙ୍କୁ ବିକି ଲୋକଙ୍କର ସର୍ବନାଶ କରି ଆଜି ଆସିଚନ୍ତି ମୋତେ ଚାରିଶ’ ଟଙ୍କାର ହାର ଉପହାର ଦେବାକୁ ? କୋଉ ସାହସରେ ଆସିଚନ୍ତି ଆପଣ ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ଆପଣ ତୁଚ୍ଚାଟାରେ ରାଗିଯାଉଚନ୍ତି, ଅଜୟବାବୁ ! କଥାଟା ନ ବୁଝି ନ ସୁଝି ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ଏମିତି କରିବାଟା ....

ସରୋଜ

-

ଆଉ କିଛି ବୁଝିବାକୁ ବାକି ନାହିଁ, ଉପେନ୍ଦ୍ର ବାବୁ ! ଆପଣଙ୍କ ପାଣିପମ୍ପ କାରବାର ସବୁ ଆଜି ପଦାରେ ପଡ଼ିଯାଇଚି । ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ପଚାରୁଚି, ‘ଜନତା ଜାଗିଉଠ’ ଲେଖା ଆପଣ କାହିଁକି ଲେଖିଥିଲେ ? ଜନତାର ଦୁଃଖ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ଘୁଞ୍ଚେଇବାପାଇଁ ନା ନିଜର ବ୍ୟାଙ୍କ ବାଲାନ୍‌ସ ଫୁଲେଇବାପାଇଁ ? ନିଜର ଲାଭପାଇଁ ଆପଣ ଜନତାକୁ ଠକେଇଲେ, ସରକାରଙ୍କୁ ଠକେଇଲେ, ସ୍ଵୟଂ ଭଗବାନଙ୍କୁ’ବି ଠକେଇଲେ । କିନ୍ତୁ ଅଜୟ କି ଅପରାଧ କରିଥିଲା, ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ର ପ୍ରତିନିଧି ଅଜୟ ମହାପାତ୍ର ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ମୁଁ କିଛି ଅପରାଧ କରିନାହିଁ । ବ୍ୟବସାୟୀ ହିସାବରେ ଯାହା ମୋର କରିବାର କଥା, କରିଚି । (ଏଇ ସମୟରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଉଦ୍‌ଭ୍ରାନ୍ତ ଅବସ୍ଥାରେ ଭିତରକୁ ଆସି ଠିଆହେଲେ ଯଦୁବାବୁ) ସାତଦିନ ଭିତରେ ପାଣିପମ୍ପ ଯୋଗାଇଚି । ପାଣିପମ୍ପଗୁଡ଼ାକ ସବୁଯାକ ପୁରୁଣା ରଦ୍ଦି ବୋଲି କହିଦେଲେ’ତ ଚଳିବ ନାହିଁ । ପ୍ରମାଣ କରିବା ଦରକାର । ହାଇକୋର୍ଟ ଅଛି, ସୁପ୍ରିମ କୋର୍ଟ ଅଛି, ଯା’ନ୍ତୁ, ପ୍ରମାଣ କରନ୍ତୁ । ମୁଁ ଖାଲି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଠକାଇ ଦେଇଚି, ନା ? ଯୋଉମାନେ ଲୋକଙ୍କ ଖାଇବା ଜିନିଷରେ ଭେଜାଲ ମିଶାଉଚନ୍ତି, ଯୋଉମାନଙ୍କ ଦାଉରେ ପିଲାଏ ଟୋପାଏ କ୍ଷୀର ପାଉନାହାନ୍ତି, ଯୋଉମାନଙ୍କ କାରସାଦିରେ ଜିନିଷପତ୍ର କଳାବଜାର ଚାଲିଚି, ଦରଦାମ ଆଖିପିଛୁଡ଼ାକେ ହୁ ହୁ ହୋଇ ବଢ଼ିଚାଲିଚି, ସେମାନଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଆପଣମାନେ କରିଚନ୍ତି କ’ଣ ? ଖାଲି ଲମ୍ବାଚୌଡ଼ା ବିବୃତି, ବକ୍ତୃତା, ପ୍ରେସ୍ କନଫରେନସ୍ ! ଝୁଲାନ୍ତୁ, ଝୁଲାନ୍ତୁ ମୋତେ ଫାଶୀରେ । ଝୁଲେଇ ପାରିବେ ? ସାହସ ଅଛି ?

(ଯଦୁବାବୁ ଘରର ଉତ୍ତେଜନାପୂର୍ଣ୍ଣ ବାତାବରଣରେ ହତବାକ୍‌ ହୋଇ ଠିଆହୋଇ ରହିଲେ ।)

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ମୁଁ ଜାଣେ, ପାରିବେ ନାହିଁ । ସେ ଶକ୍ତି ଆପଣଙ୍କର ନାହିଁ । ଆପଣମାନେ ଖାଲି ନିଜର ମାନସମ୍ମାନ, ନୀତିନିୟମ, ଆଇନ୍‍କାନୁନ୍ ନେଇ ବ୍ୟସ୍ତ । ମୁଁ ଚାଲେଞ୍ଜ କରୁଚି, ଆସନ୍ତୁ, ମୋତେ ଧରନ୍ତୁ, ମୁଁ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଅଞ୍ଚଳକୁ ପୁରୁଣା ରଦ୍ଦି ପାଣିପମ୍ପ ଯୋଗାଇଚି । ଲେଖନ୍ତୁ ଆପଣଙ୍କ ଖବରକାଗଜରେ, ବକ୍ତୃତା ଦିଅନ୍ତୁ ସ୍ଵାମୀଜୀ ତାଙ୍କ ସାମ୍ବାଦିକ ସମ୍ମିଳନୀରେ, ବାହାର କରନ୍ତୁ ଭୋକିଲା ଲୋକଙ୍କ ପଟୁଆର ! ହାତତାଳି ପାଇବେ, ବାହାବା ପାଇବେ, ହେଲେ ମୋତେ ଧରିପାରିବେ ନାହିଁ । ମୁଁ ସଭ୍ୟ ସ୍ଵାଧୀନ ଦେଶର ନାଗରିକ । ମୋର ନାଗରିକ ଅଧିକାର ଅଛି । ମୋ’ପାଇଁ ହାଇକୋର୍ଟ ଅଛି, ସୁପ୍ରିମ କୋର୍ଟ ଅଛି, ସମ୍ବିଧାନ ଅଛି । ବିନା ପ୍ରମାଣରେ ମୋର ଦେହ ସୁଦ୍ଧା ଆପଣମାନେ ସ୍ପର୍ଶ କରିପାରିବେ ନାହିଁ ।

(ଉତ୍ତେଜନାରେ ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ନିଶ୍ଵାସ ନେବାକୁ ଲାଗିଲେ)

ଅଜୟ

-

ପ୍ରମାଣ ନାହିଁ ? ଆପଣଙ୍କ ଦୁର୍ନୀତିର ପ୍ରମାଣ ନାହିଁ ? ତେବେ ମୁଁ କ’ଣ କରୁଚି-? ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ କ’ଣ କରୁଚି ? ମଣିଷର ବୁଦ୍ଧି ବିବେକ ଆଦର୍ଶ କ’ଣ କରୁଚି ?

ଉପେନ୍ଦ୍ର

-

ଖାଲି ‘ଜନତା ଜାଗିଉଠ’, ମାସପରେ ମାସ, ବର୍ଷପରେ, ବର୍ଷ, ଯୁଗପରେ ଯୁଗ ଖାଲି ‘ଜନତା ଜାଗି ଉଠ’ ବୋଲି ଆପଣମାନେ ଚିତ୍କାର କରିଆସିଚନ୍ତି । ଆପଣଙ୍କ ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ ସ୍ଵାମୀଜୀ ଚିତ୍କାର କରିଆସିଚନ୍ତି । ଆପଣଙ୍କ ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ ଚିତ୍କାର କରିଆସିଚି । ଆଉ ଆପଣମାନଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ସ୍ଵର ମିଳାଇ ମୁଁ ଚିତ୍କାର କରିଚି –‘ଜନତା ଜାଗିଉଠ’ ଅନ୍ୟାୟ କରିଚି ? ଅପରାଧ କରିଚି ?

(ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ବାହାରିଗଲେ)

ଅଜୟ

-

ହଁ, ଜନତା ଜାଗିଉଠିବ । ଜନତା ନିଶ୍ଚୟ ଜାଗିଉଠିବ । (ସରୋଜ ପାଖକୁ ଆଗେଇଯାଇ) କେବେ, ସରୋଜ, କେବେ ଜନତା ଜାଗିବ ? କହିପାରିବୁ କେବେ ସେଇଦିନ ଆସିବ ?

(ଉଦ୍‌ଭ୍ରାନ୍ତ ଭାବରେ ଯଦୁନାଥ ଆଗେଇ ଆସିଲେ)

ଯଦୁନାଥ

-

ଆସିବ ନାହିଁ, ସେଦିନ ଆଉ ଆସିବ ନାହିଁ । ଜନତା ମରିଯାଇଚି, ଜନତାକୁ ମାରିଦିଆଯାଇଚି ।

ଅଜୟ

-

କିଏ, କିଏ ଜନତାକୁ ମାରିଦେଇଚି ?

ଯଦୁନାଥ

-

ଆପଣମାନେ, ଆପଣମାନଙ୍କ ‘ଦୈନିକ ଜନତା’ ମୋ’ଆଡ଼କୁ ଅନେଇ ଦେଖନ୍ତୁ, ମୁଁ ବଞ୍ଚିଚି ? (ସରୋଜକୁ) ମୁଁ ବଞ୍ଚିଚି ?

ସରୋଜ

-

ଆପଣ ବଞ୍ଚିଛନ୍ତି, ଯଦୁନାଥ !

ଯଦୁନାଥ

-

ନା, ନା, ମୁଁ ବଞ୍ଚିନାହିଁ, ମୁଁ ବଞ୍ଚିନାହିଁ । ବଞ୍ଚିଚନ୍ତି ଆପଣମାନେ । ବଞ୍ଚିଚନ୍ତି ଉପେନ୍ଦ୍ରବାବୁ, ମୁଁ ବଞ୍ଚିନାହିଁ

ଅଜୟ

-

(ଅନୁତାପରେ କଣ୍ଠରୋଧ ହୋଇ) ଯଦୁନାଥ । ମୁଁ ଆପଣଙ୍କପାଇଁ କିଛି କରିପାରିଲି ନାହିଁ ।

ଯଦୁନାଥ

-

କିଛି କରିପାରିଲେ ନାହିଁ, ନା, କରିବାକୁ ଚାହିଁଲେ ନାହିଁ ? ଦି’ଦିସ୍ତା କାଗଜ ଚୋରିକରି ମୋର ଚାକିରି ଗଲା, ଆପଣମାନେ କେହି ମୋତେ ବଞ୍ଚେଇପାରିଲେ ନାହିଁ । ମୋର ସବୁ ସରିଯାଇଚି । ବାବ୍‍ଲୁ ଆଉ ନାହିଁ । ମୁଁ ଯାଉଚି, ଏକୁଟିଆ ଚୁପ୍‌ଚାପ୍‌ ତାକୁ ମଶାଣିରେ .... (ଆଉ କହିନପାରି ପାଗଳପରି ଚିତ୍କାର କରି କରି ବାହାରିଗଲେ) ବାବ୍‍ଲୁ, ବାବ୍‍ଲୁ-(କହି କହି ଚାଲିଗଲେ । ପର ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଭିତରୁ ତର ତର ହୋଇ ଆସିଚି ଇନ୍ଦୁ ହାତରେ ଗୋଟାଏ ବ୍ୟାଗ୍‍ରେ କିଛି ଖେଳନା, ବିସ୍କୁଟ ପ୍ୟାକେଟ୍ ଇତ୍ୟାଦି । ଦେହରେ ଗୋଟାଏ ଚାଦର । ଅନୁସରଣ କରିଚି ରାଜୁ)

ଇନ୍ଦୁ

-

କିଏ, କିଏ ବାବ୍‍ଲୁ ନାଁଧରି ଡାକୁଥିଲା ?

ସରୋଜ

-

ଆପଣ ବସନ୍ତୁ ମିସେସ୍‌ ମହାପାତ୍ର, ପ୍ଳିଜ୍‌ !

ଇନ୍ଦୁ

-

ବାବ୍‍ଲୁକୁ ଜର, ମୁଁ ଏଠି ବସି ବସି ଆପଣଙ୍କ ନାଟକ ଦେଖିବି ? ନା, ନା, ମୁଁ ଯିବି ।

ଅଜୟ

-

(ଇନ୍ଦୁକୁ ଅଟକାଇବାର ଚେଷ୍ଟାକରି) ଶୁଣ ଇନ୍ଦୁ, ମୋ କଥା ଶୁଣ ।

ଇନ୍ଦୁ

-

କ’ଣ ହେଇଚି ?

ଅଜୟ

-

(ନିଜର ସ୍ଵରକୁ ଯଥାସମ୍ଭବ ସଂଯତ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକରି) ବାବ୍‍ଲୁ ଆଉ ନାହିଁ-।

ଇନ୍ଦୁ

-

(ବିହ୍ଵଳ ଭାବରେ) ବାବ୍‍ଲୁ ଆଉ ନାହିଁ ? ରାଜୁ, ବାବ୍‍ଲୁ ନାହିଁ ?

ରାଜୁ

-

(ବ୍ୟାଗ୍ ସଜାଡ଼ିସାରି ଇନ୍ଦୁ ପାଖରେ ଥୋଇଦେଇ ନୂଆବୋଉ)

ଇନ୍ଦୁ

-

(ଆଖିବୁଜି ବିହ୍ଵଳ ଭାବରେ) ବାବ୍‍ଲୁ ନାହିଁ ! କୁଆଡ଼େ ଗଲା ? କିଏ ନେଇଗଲା ତାକୁ ? (ଅବଶଭାବରେ ନିଶ୍ଵାସ ନେବାକୁ ଲାଗିଲା)

ରାଜୁ

-

(ଇନ୍ଦୁ ଦେହକୁ ହଲାଇଦେଇ) ନୂଆବୋଉ ।

ଇନ୍ଦୁ

-

ଆଜି ମୋର ଜନ୍ମଦିନ, ଆଉ ଆଜି ସିଏ ଚାଲିଗଲା ? ତା’ପାଇଁ –ତା’ପାଇଁ ମୁଁ କେତେ ଜିନିଷ ସାଇତି ରଖିଥିଲି, କେତେ ଖେଳଣା, କେତେ କଣ୍ଢେଇ ! ପାଖରେ ବସିଥାନ୍ତା, କେତେ ହସିଥାନ୍ତା, କେତେ ଗପ କହିଥାନ୍ତା –

ରାଜୁ

-

ନୂଆବୋଉ !

ଇନ୍ଦୁ

-

ଗୋଟାଏ ମସ୍ତବଡ଼ ଜଙ୍ଗଲ ଥିଲା । ସେଥିରେ ଗୋଟାଏ ଛୋଟ ଭାଲୁ ଥିଲା । ଭାଲୁକୁ ଜର ହେଲା । ଡାକ୍ତର ଇଞ୍ଜେକ୍‌ସନ୍‌ ଦେଲା । ଭାଲୁ ଦେହରୁ ରକ୍ତ ବୋହିଲା ଭାଲୁଟା –ଭାଲୁଟା-ମରିଗଲା ।

(ଉଚ୍ଚ୍ୱସ୍ଥିତ କ୍ରନ୍ଦନରେ ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ିଲା ଇନ୍ଦୁ । ଅଜୟ ବିଚଳିତଭାବରେ ଆଗେଇଆସିଲା ହଠାତ କାନ୍ଦିବା ବନ୍ଦକରି ଅଜୟଆଡ଼କୁ ତୀବ୍ର ଦୃଷ୍ଟିରେ ଅନାଇରହିଲା)

ଇନ୍ଦୁ

-

ହେଲା’ତ ? ତମ ମନ ଶାନ୍ତି ହେଲା’ତ ? ଆଉ ଏ ଘରକୁ ବାବ୍‍ଲୁ ଆସିବ ନାହିଁ-। ତମର କିଛି ଚିନ୍ତା ନାହିଁ । ଲେଖ, ତମେ ଶାନ୍ତିରେ ବସି ତମର ନିଉଜ୍‌ ଲେଖ ।

ଅଜୟ

-

(କଣ୍ଠରୁଦ୍ଧ ଅବସ୍ଥାରେ) ମୁଁ-

ଇନ୍ଦୁ

-

ହଁ, ତୁମେ କ’ଣ କରିପାରିଲ ତମେ ? ସମସ୍ତଙ୍କପାଇଁ ବାହାରିଥିଲା, କାହାରିବାପାଇଁ କିଛି କରିପାରିଲ ନାହିଁ । ତମେ ମଣିଷ ନୁହଁ, ତମ ଦିହରେ ଜୀବନ ନାହିଁ, ତମେ ମେସିନ୍‌ ।

(ଉତ୍ତେଜନାରେ ଦ୍ରୁତଗତିରେ ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲା । )

ଅଜୟ

-

ଇଏ କ’ଣ ମୋ ହାତଗୋଡ଼ ଏମିତି ଥରୁଚି କାହିଁକି ? ମୁଁ କ’ଣ କରିଚି ? ମୁଁ ତ କିଛି କରିନାହିଁ । ନା, ନା, ମୁଁ ତ କିଛି କରିନାହିଁ । ମୁଁ ତ ଦୁର୍ନୀତି, ଅନ୍ୟାୟ ଅବିଚାର ବିରୁଦ୍ଧରେ । ତେବେ ମୋ ହାତଗୋଡ଼ ଏମିତି ଥରୁଚି କାହିଁକି ?

(ମଞ୍ଚ ଅନ୍ଧକାର ହେଲା)